En dan het groepje jongens dat Peerke in het bed zag liggen. Zoals die kameraden, zo was je zelf. Vol enthousiasme, sportief. Je zwierf door de polder, ging vissen; er waren vervelende schooldagen en je snakte naar het speelkwartier waarin je doldrieste dingen deed.En dan Peerke, met zijn moede ogen en zijn breekbare polsjes die op het witte laken lagen. Die niets van dat alles kon. Je zag zijn bezorgde ouders voor je geestesoog. Had hij broertjes en zusjes? Was zijn vader arm? Kreeg hij wel genoeg te eten? Instinctmatig voelde je dat dit verhaal niet goed zou aflopen.

En ja, op een dag was het bed voor het raam leeg. Peerke was verdwenen. Zou het waar zijn? Was hij gestorven? Ik herinner me dat tranen over mijn wangen stroomden toen ik me realiseerde dat die zachtaardige Peerke echt was gestorven. Want hij was ook mijn vriendje geworden. Ik was bij hem op bezoek geweest, niet echt binnen aan bed, maar aan het raam. Daar had ik vriendelijk tegen hem gelachen, op zo’n manier dat hij begreep dat, als hij eenmaal weer beter was, wij er samen op uit zouden trekken. En hij lachte vriendelijk terug, niet uitbundig, maar wel blij. Zijn bruine ogen traanden van blijdschap.

En nu was hij gestorven. Ik zou hem nooit meer zien. O zeker, hij was naar de hemel, dat kon niet anders. Maar hij was uit mijn beeld verdwenen. Zijn aardse reis was veel te vroeg afgebroken.

Ik ben nu 69, maar nog steeds denk ik met verdriet terug aan dat arme jongetje in het arbeidershuisje waarvan de gordijntjes opzijgeschoven waren, zodat Peerke naar buiten kon kijken. Zonder hem was het huisje onbeduidend geworden.

Dit is het derde deel van een serie waarin schrijvers op een persoonlijke manier reflecteren op het Boekenweekthema.