Eigenlijk is ”Siebe Schaap” een heel eenvoudig boek. Bedenk een verhaal over een kind dat een huisdier wil, zijn ouders overhaalt en dan per ongeluk zijn dier laat ontsnappen. Verwissel vervolgens mens en dier, en voilà: een koddig en vermakelijk boek dat tegelijk een serieuze spiegelfunctie vervult.De perspectiefwisseling laat haarfijn zien dat huisdierhouderij ergens wel belachelijk is, al bestaat er moreel gezien verschil tussen (het houden van) mens en dier. Zelfs de simpele standaardvraag van bezorgde ouders of huisdierlief al is gevoerd klinkt in de mensenvariant ridicuul („heb je je mensje al te eten gegeven?”). Zeker in combinatie met de plaat: een schaap dat met zijn bek een goedgevuld bordje de kooi inschuift. Aanvankelijk spreken Siebes ouders ook van „mensenmishandeling.”

Het licht ironische verhaal komt tot een climax als Siebe overmoedig beweert dat Hummel „natúúrlijk ook hartstikke tam is” en hem loslaat. Het mensje is spoorloos, Siebe ontroostbaar. De nachtelijke zoektocht die volgt –zo’n beetje alle buurdieren schieten te hulp– levert mooi tekenwerk op. Vooral de plaat van een weiland bomvol zoekende dieren onder een donkere sterren­hemel springt eruit.

Voor een prentenboek had de tekst beknopter gekund. Anderzijds zijn sommige details zo leuk (zegt mevrouw Uil tegen mama Schaap: „Als je je kinderen dan zo nodig een mensje moet geven, leer ze dan tenminste hoe ze er mee om moeten gaan”) dat je dat manco snel vergeet.

Siebe Schaap wil ook een mensje, Kirsten Boie (tekst) en Philip Waechter (ill.);uitg. Gottmer, Haarlem, 2010; ISBN 978 90 2574 679 7; 26 blz; € 12,95.