Opmerkelijk in de ”Week van het Voltooide Leven” was de documentaire die de NCRV verzorgde in de rubriek Netwerk. Wat beoogt de christelijke omroep om een documentaire uit te zenden over het ”voltooide leven”? Wil hij zich voor het karretje van de NVVE/Uit Vrije Wil laten spannen?In de jaren 70 was het ook juist de NCRV die met dramatische voorbeelden kwam, waardoor het wel onmenselijk moest lijken om een 15-jarig verkracht meisje van een abortus af te houden. Het baanbrekende werk van de omroep leidde tot het ontstaan van een nationaal platform voor abortus. Voor mij reden mijn lidmaatschap van de NCRV op te zeggen.

Het heette ongewenste zwangerschap en men werd verlost van een vrucht. Alleen bij gewenste zwangerschap verwachtte een aanstaande moeder een baby. Dat verdoezelende woordgebruik maakt dat de doorsneeburger het ook makkelijk kon accepteren.

Zo ook met euthanasie. In de verpleging kenden we het woord niet eens. Men gebruikte kennis, wijsheid en soms ook gewoon intuïtie bij stervensbegeleiding. Toen kwam dat prachtige woord euthanasie. En weer bracht de tv dramatische zieken in de huiskamer, die zo erg leden dat je wel een onmens moest zijn om die geen overdosis morfine of iets dergelijks te geven.

In antwoord op het boekje van Klazien Sybrandy ”Zorg jij dat ik niet meer wakker word?” verscheen in 1985 het boekje ”Help jij dat ik verder mag leven?” waaraan ook ik mijn bijdrage heb kunnen leveren, omdat ik werd betrokken bij enkele praktijkgevallen. Maar het mocht niet baten, Nederland was en masse om en werd ”gidsland” van losgeslagen liberalisme. Doden werd in pijnlijk omschreven regels een normale zaak.

En nu dus die prachtige documentaire over Moek die al jaren een doodswens had. Ze was immers al 99 jaar? Er is één ding moeilijk in die documentaire: de circa 140 pillen die mevrouw moet slikken. Absurd! Wat zijn dat voor slaappillen geweest? Waarom was ze na een uur nog zo wakker en slikte ze zo’n honderd pillen droog door? Waarom nam de schoonzoon alles op op video, behalve het sterven zelf?

Dit is allemaal geregisseerd om een lans te breken voor een soort zelfmoordpil. Want dat deze vorm van menslievendheid ook gehonoreerd zal worden, daar kan men vergif op innemen.

Toen ik in een kring van dames ontzet de documentaire ter sprake bracht, waren ze allemaal van mening dat het een zegen zou zijn als de vrijheid van zelfdoding er zou komen. Ni Dieu, ni Maître!

We leven in een tijd van Goddeloosheid, liefdeloosheid en wetteloosheid. Niets kan ons meer verbazen, toch?

De auteur is werkzaam geweest in verpleeghuizen en in de terminale zorg. Zij was ook actief binnen de VBOK en verleende hulp aan zwangere moeders in nood.