”Waarom mijn moeder?” door C. L. M. van Noort
Uitgeverij: Groen, Heerenveen, 1998; serie ”Kind en rouwverwerking”, deel 3
ISBN 90 5030 5 72
Pagina’s: 72
Prijs: € 9,95. De moeder van Geert, Heleen, Pieter en Lianne Oosterling wordt plotseling ziek. Ze moet naar het ziekenhuis. Twee maanden later overlijdt ze. De vraag ”Waarom mijn moeder?” zal herkenbaar zijn voor veel jongeren die in dezelfde of vergelijkbare situatie zitten. Het gelijknamige boek geeft niet direct antwoord, maar wil vragen wel bespreekbaar maken.

Het boekje ”Waarom mijn moeder?” is geschreven voor jongeren van ongeveer 10 tot 13 jaar. C. L. M. van Noort neemt hen mee door de doolhof van vragen en onzekerheden die na een sterfgeval op hen afkomt.

Dat ieder kind het verlies van een familielid anders verwerkt, blijkt wel uit het verhaal van de familie Oosterling, dat als een rode draad door het boekje loopt. Wanneer hun moeder sterft, reageren de kinderen van het gezin daar allemaal verschillend op. Heleen is de oudste en voelt zich verantwoordelijk. Soms vergeet ze in alle drukte haar eigen verdriet. Dan is er Geert, die boos is, met deuren gooit en soms overal tegenaan schopt. Pieter is een stille jongen, die zich vaak opsluit. Lianne, de jongste, roept nog vaak om haar moeder.

Van Noort geeft in het boekje geen concrete adviezen over hoe je het beste met het verlies van een dierbare om kunt gaan. Wel probeert hij het onderwerp bespreekbaar te maken.

Soms slaat Van Noort een vaderlijke toon aan. Hij neemt de jongeren als het ware aan de hand. De schrijver trekt bijbelse lijnen bij onderwerpen rond dood en eeuwigheid. Hij wijst daarbij op het enige Houvast in verdriet, de Heere Jezus, Die Zijn kinderen nooit zal verlaten. De schrijver doet dat op fijnzinnige wijze, maar het kan zijn dat zijn stijl op sommige jongeren -die immers lang niet allemaal op welgemeend advies zitten te wachten- prekerig overkomt.

Van Noort schrikt er niet voor terug om kritisch naar gemeenteleden te kijken. In het hoofdstukje met als titel ”Mensen vragen zo veel” schrijft hij dat niet alle omstanders met een sterfgeval weten om te gaan. „Er komen wel mensen bij je, maar die blijven zelf praten en vragen; zij kunnen niet stil zijn en luisteren. Het verdriet wordt dan juist verdubbeld in plaats van gedeeld.” Ik denk dat veel jongeren deze eerlijkheid zullen waarderen.