In de jaren zeventig ging de campagne ”Snoep gezond, eet een appel” van start. Met succes: de aandacht voor mondgezondheid vergrootte. De jaren daarna ging het goed, mede als gevolg van het sterk toegenomen gebruik van fluoridetandpasta. Maar juist ook daardoor is de aandacht waarschijnlijk verslapt.Gaatjes lijken de wereld uit. Ouders hebben vaak zelf een (bijna) gaaf gebit en denken dat hun kinderen dat dan automatisch ook hebben. Deze houding is merkbaar aan verschillende dingen. Zo kregen kinderen vroeger fruit of hartige dingen mee naar school. Nu zijn traktaties vaak weer zoet.

Het is belangrijk dat ouders hun kinderen al op jonge leeftijd bewust maken van hun gebit. Twee keer per jaar naar de tandarts en twee keer per dag twee minuten poetsen. Eigenlijk weet iedereen dat het belangrijk is om je gebit goed te verzorgen, maar in de praktijk valt er het nodige te verbeteren.

Zo laten veel ouders hun peuters al zelf hun tanden poetsen. Prima, maar vergeet dan niet om nog even goed na te poetsen. Eigenlijk moet een ouder blijven napoetsen tot het kind zo’n 10 jaar is. Tot die tijd kunnen kinderen het gewoon nog niet zelf. Die beweging is te fijn voor hun motoriek.

Daarnaast is een verstandig eetpatroon van belang. Ouders moeten hun kind op een dag niet meer dan zeven eet- of drinkmomenten geven. Dat betekent dus drie volwaardige hoofdmaaltijden en maximaal vier tussendoortjes, inclusief drankjes en fruit. Daarbij is het beter om in één keer alles op te eten of te drinken, want dan krijgt het gebit in de uren daarna de tijd zich rustig te herstellen van al die zuuraanvallen.

Consultatiebureau

Al op het consultatiebureau zou het belang van een goede mondverzorging moeten worden aangestipt. Die begint al bij het eerste tandje. Van het eerste tandje tot twee jaar is het belangrijk om elke dag te poetsen met speciale peutertandpasta. Vanaf twee jaar kan daar per dag een tweede poetsmoment aan worden toegevoegd. Vanaf vijf jaar moet er met kinder- of volwassenentandpasta met extra fluoride worden gepoetst.

Ook kunnen tandartsen nog wel een steuntje in de rug gebruiken. Kinderen behandelen is toch anders dan volwassenen. Kinderen liggen niet altijd even stil. Je moet er dus wel gevoel voor hebben. Of in elk geval de tijd. Heeft een tandarts dat niet, dan is het zaak dat hij/zij kinderen goed doorverwijst. Er zijn in Nederland veel tandartsen met affiniteit voor kinderen.

De auteurs zijn respectievelijk docent kindertandheelkunde en cariologie en tandarts-docent met als speciaal aandachtsgebied kindertandheelkunde aan het UMCG/CTM in Groningen.