Sinds april vorig jaar zijn kredietverstrekkers verplicht bij reclames en informatie over consumptieve leningen een waarschuwing te geven. De zin ”Let op! Geld lenen kost geld”, met een plaatje van een mannetje dat het euroteken aan het been meezeult, moet consumenten bewustmaken van de gevolgen van het aangaan van een lening.Maar hoe doet de overheid het zelf eigenlijk als aanbieder van consumptieve leningen? Het is verbazingwekkend dat de zij veel aandacht heeft voor bewustwording bij consumenten, maar als aanbieder van leningen voor bijvoorbeeld studiefinancieringen niet zo scheutig is met waarschuwingen.

De maatschappelijke aandacht voor overkreditering en de problemen van schulden is groot. Dit is onder andere te zien aan het groeiende aantal televisieprogramma’s dat aandacht besteedt aan schulden bij huishoudens. Rode draad bij deze programma’s is de constatering dat er vele factoren zijn die hebben geleid tot de financiële problemen. Opvallend is dat dit niet alleen mensen zijn met een laag inkomen, maar juist ook mensen met goede inkomens die financiële tegenslagen niet konden bolwerken.

Ook studenten hebben schulden. Een grote groep jongeren start op de arbeidsmarkt met een forse studieschuld, volgens DUO IB-groep (de nieuwe naam voor de organisatie voor studiefinanciering) meer dan 160.000. Een studieschuld van 30.000 euro is geen uitzondering. De laatste jaren loopt de gemiddelde studieschuld volgens het Nibud snel op.

Let wel, ik houd geen betoog om het niet meer mogelijk te maken voor studenten om te lenen. Voor velen is het een belangrijke manier om de financiële eindjes aan elkaar te knopen of te genieten van het studentenleven. Maar moeten deze jongeren bij hun financier ook niet op de gevaren van overkreditering gewezen worden?

Ik ben van mening dat de overheid als aanbieder van consumptieve leningen tenminste die informatie en waarschuwingen moet geven, die zij ook aan particuliere partijen vraagt en zo tracht overkreditering bij deze grote groep jongeren te voorkomen.

In de brochure van DUO IB-groep over lenen wordt het opnemen van een lening door een student als heel eenvoudig voorgesteld. Ook verhoging van een lening via internet is een peulenschil. Slechts de slogan ”Lenen mag, terugbetalen moet” staat ergens in de folder vermeld. Elke financiële dienstverlener zou met deze beperkte informatie door de toezichthouder op de vingers worden getikt.

De overheid heeft haar verantwoordelijkheid als wetgever genomen om consumenten te waarschuwen voor overkreditering. Wanneer gaat zij voldoen aan de morele plicht dit ook te doen als aanbieder van leningen?

De auteur doet aan de Erasmus School of Economics onderzoek naar consumentengedrag bij financiële producten. Dit artikel is een bewerking van een bijdrage op www.EconomieOpinie.nl