Blog uit Haïti: Hij vroeg een geweer om zichzelf te doden
Contact met Haïti verloopt ook tweeënhalve dag na de verwoestende aardbeving uiterst moeizaam. Mobiele telefoons werken amper. Internet werkt soms wél. Met schokkende weblogs en twitterberichten tot gevolg. „We hebben gehoord dat ze enorme massagraven aan het graven zijn bij de vuilstortplaats.”
„Veel wegen zijn geblokkeerd door ingestorte gebouwen. Mensen lopen rond met open en ernstige wonden. De doden zijn naar de kant van de weg getild, in een laken gewikkeld en achtergelaten. We leven niet eens in de zwaarst getroffen wijken, maar zelfs hier zijn zo veel lichamen.Het aantal mensen dat getroffen is door de aardbeving kan niemand op dit moment schatten. Bid voor de beknelden, bid voor de gewonden. Geef je geld aan organisaties die medische hulp sturen.
Ik kan me niet voorstellen hoe de komende weken en maanden zullen zijn. Ik ben bang voor iedereen. In mijn hele leven heb ik nooit mensen gezien die sterker zijn dan de mensen van Haïti. Maar ik ben bang voor hen.
De horror is nog maar net begonnen en ik smeek jullie om op je knieën te gaan – ik meen echt op je knieën en bid voor de mensen van dit land.”
Het Amerikaanse echtpaar Troy en Tara Livesay werkt in Haïti voor de christelijke zendingsorganisaties World Wide Village en Heartline Ministries. Lees hun blog op livesayhaiti.blogspot.com
„Deze jongen is hier gistermiddag gebracht. Hij heeft bekneld gezeten onder stenen in zijn huis. Zijn rechterbeen is op twee plaatsen gebroken. Zijn linkerbeen is verbrijzeld onder de knie. Het voelt koud aan en wordt zwart. Zijn vader verloor zijn vrouw en vier andere kinderen. Maar hij was zo dankbaar dat hij zijn zoon naar boven had weten te halen. Toen moesten we hem vertellen dat het been van zijn zoon geamputeerd moet worden om überhaupt te kunnen overleven.
Een van Enochs vrienden zat bekneld in zijn huis met zijn twee broers en zijn moeder. Ze waren allemaal dood en mensen probeerden hem als enige overlevende te redden. Hij bleef maar schreeuwen tegen hen dat ze moesten stoppen en hem alleen moesten laten. Hij wilde sterven met zijn familie. Ze vroegen wat ze naar beneden konden laten zakken; hij vroeg om een geweer om zichzelf te doden.
We hebben gehoord dat ze enorme massagraven aan het graven zijn bij de vuilstortplaats.”
Licia Bector werkt voor het Real Hope for Haiti Rescue Center dat kinderen opvangt. Lees haar blog op www.haitirescuecenter.wordpress.com
„De mensen slapen op de straten omdat ze zich daar veiliger voelen dan in hun huizen. Het is erg. De hutjes van modder staan schots en scheef en de stenen huizen hebben grote gaten en muren vallen om. Ze hebben scheuren die zo groot zijn dat ze plotseling de mensen kunnen verpletteren die daar liggen te slapen.
Ik ben zo moe. Maar ik moet sterk blijven voor de mensen.
Ik ging naar het huis van de kleine vrouw die hier schoonmaakt. Zij heeft vijf kinderen en haar huis ligt vol met puin. Ze slaapt op straat. En dan komt ze naar mij toe om de boel schoon te maken! O, ik viel op mijn knieën toen ik bedacht dat ze mij kwam helpen terwijl haar eigen huis zo’n puinhoop was. Ik vertelde haar hoe erg ik het vond en dat ik me niet had gerealiseerd dat haar eigen huis geruïneerd was. Ik voel in mijn hart dat ik meer moet doen.”
David McDaniel is directeur van Children’s International Lifeline, dat zorgt voor voedsel en onderwijs voor kinderen in Haïti. Lees zijn blog op missionlifeline.blogspot.com
„Ik wil niet als een paniekzaaier klinken, maar ik heb nog nooit zoiets gezien… Vandaag gingen we naar buiten voor een snelle indruk van de schade. Ik heb het gevoel dat ik niet kan ademen.
Ik herinner me hoe het gisteren was, toen alles zag instorten. Ik mompelde in mezelf: „Bondye, kibo ou ye?!?! (God, waar bent u?!?!)” Een van de familieleden van mijn staf hoorde me en antwoordde snel (en op strenge toon): „Li la. Bondye la. (Hij is hier. God is hier.)”
Vandaag heb ik gezien dat God inderdaad hier was toen ik het Hem vroeg. Hij was absoluut bij me. Ik heb genoeg gezien vandaag om dat met zekerheid te kunnen zeggen.
Als ik eerlijk ben, moet ik zeggen dat dit alles me sloopt. Ik ben nog steeds bang. Ik ben ook erg moe, maar ik ben bang om te gaan slapen.”
Gwenn Goodale Mangine is leidster in een weeshuis in het Haïtiaanse Jacmel dat eveneens zwaar is getroffen. Lees haar blog op www.mangine.org
Andere weblogs vanuit Haïti:
Onderwijzeres Anna: hisfaithfuldoaf.blogspot.com
Leidster Dixie van een weeshuis: www.glahaiti.org
Jason en Willemien Krul van de MAF: mafkrul.blogspot.com