De christelijke opvoeding dient zwaar te wegen in de gezinnen. Dat klemt temeer nu onze kinderen opgroeien in een tijd waarin de ontkerstening baan breekt. Geven we onze kinderen een geestelijk thuis?Het antwoord op deze vraag is te vinden in het prachtige boekje ”Een huis voor de Heere” van de Engelse predikant Matthew Henry (1662-1714). De auteur, bekend van zijn uitvoerige Bijbelverklaring, wil ouders helpen en stimuleren om elke dag vorm te geven aan de huisgodsdienst in het gezin.

Het boekje is feitelijk een drieluik. In het eerste deel bespreekt de schrijver het thema ”Een gemeente in ons huis” en in het tweede deel het onderwijs aan de jeugd. Het derde deel gaat over ”Christus’ gunst betoond aan kleine kinderen”.

Voor een geestelijk thuis is een huisgemeente nodig. Christelijke gezinnen dienen volgens de schrijver kleine gemeenten te zijn. In dat kerkje zal plaats zijn voor dagelijkse Schriftlezing –driemaal per dag– het gezinsgebed, de vermaning en het gesprek.

Over het gezinsgebed zegt Henry: „Het is goed als zij die de anderen voorgaan in het huiselijk gebed, vooral ingaan op de zorgen van hen die als gezinsleden daaraan deelnemen. Dan is het inderdaad een gezinsgebed, dat niet alleen wordt opgezonden in het gezin, maar daarop ook betrekking heeft.”

Vijf belangrijke zaken voor het gezinsgebed zijn: het erkennen van de afhankelijkheid van God; het belijden van gezinszonden; het danken voor de zegeningen die ons gezin van God heeft ontvangen; het gebed om barmhartigheid en genade voor alle gezinsleden; het samen als gezin bidden voor anderen. Henry concludeert: alles wat voor ons een bron van zorg is, moet ook stof voor ons gebed zijn; alles wat stof tot vreugde is, moet ook stof van ons dankgebed zijn.

Ook het zingen van psalmen in het gezin acht de schrijver waardevol. Hij zegt: „Het zal uw hart verwarmen en opwekken. En als u kleine kinderen hebt, zullen ze daaraan misschien eerder aandacht schenken dan aan een ander gedeelte van de huisgodsdienst.”

Henry beseft dat het ideaal niet altijd haalbaar is. Toch wil hij ouders opwekken tot een betekenisvolle godsdienstige opvoeding. De huisgodsdienst is daarin onmisbaar.

Het tweede deel is gericht op het onderwijs aan de jeugd, naar aanleiding van 2 Timotheüs 1:13. Telkens wijst Henry erop wat God kan en wil doen, juist waar opvoeders tekortschieten of voor onmogelijkheden staan.

In het derde deel geeft de schrijver aanwijzigingen hoe we onze kinderen tot Christus moeten brengen. Ouders mogen hun kinderen niet wijden aan de wereld. Het is hun plicht de kinderen aan God af te staan en hun Christus over te geven. Daarom roept Henry ouders op: „Bid voortdurend voor uw kinderen. Bid net zo plichtsgetrouw voor hen als u voor uzelf bidt.”

In het slotgedeelte richt de schrijver zich liefdevol tot de kinderen. Hij zegt tegen hen: „Geef jezelf aan Hem en Hij zal Zichzelf aan jou wegschenken. Ga voor Zijn voeten liggen en Hij zal je niet voorbijgaan zonder Zijn hand op je te leggen.”

Na de kinderen krijgen ook de ouders een opdracht mee: „Beide ouders hebben hun taak bij het onderwijs aan de kinderen in de kennis des Heeren. Salomo spreekt over het onderwijs van de vader en de leer van de moeder (Spreuken 1:8).”

Het mag duidelijk zijn dat dit waardevolle boekje heel actueel is. Ik wil jonge ouders adviseren: lees eens tien zondagavonden achtereen tien pagina’s uit dit boekje en bespreek ze samen. U kunt het ook bespreken op een aantal geplande avonden, samen met vrienden of andere echtparen uit de gemeente.

De uitgever verdient een compliment voor de mooie uitvoering.

Een huis voor de Heere. Huisgodsdienst in de praktijk, Matthew Henry;uitg. De Banier, Apeldoorn, 2009; ISBN 978 90 336 0665 6; 110 blz.; € 16,90.