”Gevaarlijke stilte”
Auteur: Catherine Palmer; vert. Lisette van Putten
Uitgeverij: Kok, Kampen, 2002
ISBN 90 435 0426 2
Pagina’s: 368
Prijs: € 18,95. Kinderarts Marah Morgan keert na een ongeval van haar vader noodgedwongen terug naar de boerderij waar zij geboren werd. Vlakbij haar ouderlijk huis is een groep archeologen neergestreken. Zij zoeken naar een oude begraafplaats van de indianen. Maar waarom doen zij zo geheimzinnig? De roman ”Gevaarlijke stilte” van Catherine Palmer is een spannend en actueel boek.

Een prettige jeugd heeft Marah Morgan niet gehad. Haar moeder overleed toen ze acht jaar oud was aan een mysterieuze ziekte. Haar vader regeerde met harde hand het huisgezin. Nooit liet hij aan zijn dochters zien dat hij van hen hield. Marah is daarom blij als ze eindelijk kan gaan studeren.

Wanneer ze als kinderarts in een kliniek werkt, krijgt haar vader een ongeluk en raakt invalide. Hij ’beveelt’ Marah terug te komen en de boerderij te runnen. Ze besluit voor drie maanden te gaan om alles in orde te maken wat verwaarloosd is en daarna de boerderij te verkopen.

Vlak voordat Marah thuiskomt, arriveert er op het land van haar vader een groep archeologen onder leiding van dokter Gregory. Ze zijn op zoek naar een oud indianendorp dat daar te vinden zou zijn. Het team wil menselijke overblijfselen herbegraven in een reservaat. Al snel krijgt Marah twijfels over hun bedoelingen.

Ook Judd Hunter arriveert in deze periode op de boerderij. Zogenaamd als zwervende boerenknecht. Welke rol speelt hij in dit alles?

Moeizame relatie
Helaas verklapt de achterkant van het boek al waar het team van dokter Gregory naar op zoek is. Dat neemt een deel van de spanning weg. Nog een klein minpuntje vind ik dat Perky, het buurmeisje, hier en daar wel erg wijs om de hoek komt kijken. Bijvoorbeeld tijdens een gesprek met Marah over de moeizame relatie met haar vader. Perky: „Paatje gedraagt zich tegenover jou niet zo netjes.” De stem van het kind riep Marah met een schok terug in het heden. „Nee, dat vind ik ook.” „Hoe komt dat?” „Ik weet het niet. Ik denk dat we niet… over sommige dingen denken we niet hetzelfde.” „Je bent boos op hem.” „Soms.” Ze nam nog een slok thee. „Ik wou dat hij op de een of andere manier anders was geweest. Hij wil in elk geval dat ik anders was geweest.” „Hoe dan?” „O, hij wilde dat ik een jongen was. Een zoon. Een onderdeel van de boerderij, zoals al de Morgan-mannen van de laatste honderd jaar, zoals de rode wintertarwe die ze allemaal zo ijverig hebben verbouwd.” „Maar jij was onkruid?” Het is niet erg waarschijnlijk dat een kind van zeven jaar zulke gesprekken voert.

Over het algemeen is ”Gevaarlijke stilte” echter een actueel en spannend geschreven boek. Gebeurtenissen uit het verleden, zoals bijvoorbeeld het overlijden van haar moeder, zijn knap verwerkt in de verhaallijn, evenals het dagboek van een jonge indiaan. Catherine Palmer heeft een boek geschreven om in één adem uit te lezen.