We worden hier geconfronteerd met de maatschappelijke emancipatie van een allochtone bevolkingsgroep. Bestond de eerste generatie gastarbeiders uit ongeschoolde arbeiders die blij waren dat ze hier vast werk en onderdak kregen, inmiddels hebben we te maken met een volgende generatie. Een aantal van hen heeft een goede opleiding en is in staat op te komen voor wat zij zien als de legitieme belangen van hun groepering.

De identiteit van de AEL is duidelijk islamitisch, zij het niet fundamentalistisch. Invoering van de sharia wijst ze af. Baarden, hoofddoeken en sluiers kom je niet tegen in het voorlopig bestuur van de Nederlandse afdeling, maar dat ze islamieten zijn, dat willen ze weten.

Het gaat hen om integratie met behoud van eigen taal, cultuur en religie. Zo verdedigen zij het islamitisch onderwijs en ook het recht van islamitische meisjes en vrouwen om zich op hun wijze te kleden.

Behalve islamitisch is de AEL ook Arabisch. Dat betekent dat de Turkse gemeenschap, die in Nederland veel omvangrijker is dan in België, niet tot de doelgroep behoort. En andere complicatie is dat een belangrijk deel van de hier wonende Marokkanen zich eerder Berber voelt dan Arabier. In hun ogen worden de Berbers in Marokko (en Algerije) door de Arabieren onderdrukt. Protesterende Berbers lieten gisteren in Utrecht van zich horen.

De combinatie van islamitisch en Arabisch verklaart de felle antisemitische opstelling van de AEL. De staat Israël, die zionistische entiteit, moet verdwijnen. Een van de Nederlandse bestuursleden had begrip voor leuzen als ”Hamas, Hamas, alle Joden aan het gas”. Dat gaat wel erg ver. Dan komt het Wetboek van Strafrecht in zicht. Dat men tegen drugs en prostitutie is, is uiteraard positief, maar met dit antisemitisme slaat de balans wel heel duidelijk door naar de negatieve kant.

De AEL heeft zich ten doel gesteld volgend jaar mee te doen aan de gemeenteraadsverkiezingen. In sommige plaatsen bestaan omvangrijke Marokkaanse minderheden en bij de raadsverkiezingen is het om mee te stemmen niet vereist dat men de Nederlandse nationaliteit heeft.

Maar of men erg succesvol zal zijn, is maar de vraag. In de meeste politieke partijen opereren al lange tijd politici met een islamitische achtergrond. Die hebben inmiddels hun eigen achterban opgebouwd. De islamitische gemeenschap vormt lang geen eenheid. Bovendien is de gemeenteraad niet het meest aangewezen forum om de strijd tegen de staat Israël te voeren.

Wel is de presentatie van de AEL een signaal. Jonge islamieten eisen hun plaats op in de Nederlandse samenleving. Destijds heeft Nederland veel te gemakkelijk duizenden en tienduizenden gastarbeiders binnengehaald. Nu zitten we met de gevolgen.

Dat geldt zowel voor hen die Nederland vooral zien als een verlichte, geseculariseerde samenleving, als voor hen die zich verbonden weten met de protestants-christelijke traditie van ons land. De islam botst met beide.

Over een dreigende islamisering van onze samenleving hoeven we ons niet echt zorgen te maken. Het gaat immers om een beperkte groep mensen. Maar de te verwachten oorlog met Irak leidt zeker tot een radicalisering van veel islamitische jongeren. En een kleine groep fanatici kan veel onheil aanrichten. Zeker als zij kan rekenen op financiële steun van door oliedollars rijk geworden geloofsgenoten.