Volgens de commissie mag een megaproject als de Noord–Zuidlijn alleen beginnen onder geschikte omstandigheden. Daar was volgens haar in 2002 geen sprake van. Zo was de bouwmarkt overspannen, waardoor de onderhandelingspositie tegenover aannemers zwak was. Ook waren de reserveringen voor risico’s te klein.Een andere ongunstige omstandigheid was dat de gemeente een desastreuze deal met het Rijk had afgesloten. De landelijke overheid zou 1,1 miljard euro betalen van de 1,46 miljard euro die was begroot. De gemeente zou de rest voor haar rekening nemen, inclusief alle overschrijdingen. Aangezien de kosten nu worden geschat op 3,1 miljard euro, zit de hoofdstad met een enorme rekening.

Een van de belangrijkste zaken die de commissie heeft onderzocht, is of het college van burgemeester en wethouders de gemeenteraad altijd goed heeft geïnformeerd. Zij concludeert dat de informatievoorziening van het stadsbestuur aan de raad voorafgaand aan het besluit tot aanleg weliswaar „uitvoerig” was, maar dat er toch nog van alles te wensen overliet.

Zo was de raadsvoordracht die het college aan de raad gaf onvolledig. Daarin stond bijvoorbeeld niks over de hoge stelposten. Deze op schattingen gebaseerde kosten pakten in de praktijk vaak veel hoger uit. Pas na een heleboel vragen van de raad kwam alsnog de informatie. De commissie stelt verder dat de gegevens die de raad kreeg, rommelig en onoverzichtelijk waren: er kwam heel veel informatie en vaak ook nog heel laat.

Nadat de bouw was begonnen, gaf het college de raad vaak onrealistische informatie over budgetoverschrijdingen en de geplande einddatum. Daardoor kon de raad zijn controlerende taak niet goed uitvoeren, zo concludeert de commissie.

De enquêtecommissie bestaat uit gemeenteraadsleden. Voorzitter is CDA’er Maurice Limmen. De gemeenteraad stelde de commissie begin dit jaar in na de zoveelste tegenvaller bij het megaproject. In het rapport staan in totaal veertig – veelal zeer kritische – conclusies.