Het is een bekend gegeven dat nogal wat allochtonen de voorkeur geven aan een huwelijkspartner die regelrecht uit het land van herkomst afkomstig is. Hoewel hier in Nederland inmiddels een groot aantal Turken, Marokkanen en andere etnische minderheden verblijft, zodat er voor jongeren zeker wat te kiezen valt, houdt de stroom bruidegommen en vooral bruiden vanuit het moederland aan.Dat zou een mens kunnen verleiden tot allerlei beschouwingen over de wonderlijke wegen van de liefde. In veel gevallen ligt de verklaring echter op een ander vlak.

Een huwelijk met een in Nederland wonende Turk of Marokkaan biedt een meisje of een jongen uit Turkije of Marokko ongekende mogelijkheden tot verbetering van de maatschappelijke positie. Vaak is dat de enige manier om aan de armoede te ontsnappen. Al komt men terecht in een ver en vreemd land waar men tot de maatschappelijke onderlaag gaat behoren, voor hen betekent dat toch een duidelijke positieverbetering vergeleken met het primitieve leven in hun geboorteland.

Duidelijk is ook dat die import van huwelijkspartners remmend werkt op de maatschappelijke integratie van allochtonen. Omdat de nieuwkomer geen Nederlands spreekt, wordt dat ook niet de spreektaal in het jonge gezin. Dat leidt ertoe dat hun kinderen, als ze op school komen, meteen al een forse taalachterstand hebben. Zoiets werkt door in hun verdere schoolprestaties.

Geen wonder dat, nu de ernst van de allochtonenproblematiek ook tot de politici in Den Haag is doorgedrongen, er allerlei maatregelen getroffen worden om deze negatieve factor zoveel mogelijk uit te schakelen.

De huwelijksleeftijd ligt in Nederland op 18 jaar, maar wie een huwelijkspartner van buiten de EU wil halen, moet minstens 21 jaar zijn. In Europees verband zijn daar inmiddels afspraken over gemaakt. Denemarken, dat zijn asielwetgeving en vreemdelingenbeleid de laatste tijd aanzienlijk heeft aangescherpt, had die huwelijksleeftijd zelfs op 24 jaar gesteld. Die grens vonden de EU-ministers echter te hoog.

Naast de leeftijdsgrens wordt ook gedacht aan een inkomenseis. Wie een echtgenoot of echtgenote van ver laat komen, moet qua inkomen duidelijk boven het minimumniveau zitten, zodat duidelijk is dat men een gezin kan onderhouden. Ook dat is alleszins redelijk.

Wordt daarmee discriminerend opgetreden of het recht op vrije partnerkeuze belemmerd? Die conclusie gaat te ver. Men mag trouwen met wie men wil, maar dat betekent niet dat het echtpaar zich altijd in Nederland kan vestigen. De massale toestroom van huwelijkspartners van buiten de EU-landen levert zo veel maatschappelijke problemen op dat het goed te verdedigen is om bepaalde belemmeringen op te werpen.

Ook ten aanzien van gezinshereniging worden strengere eisen gesteld. Gezinsvorming en gezinshereniging zijn nu eenmaal routes waarlangs jaarlijks tienduizenden mensen naar Nederland komen. Die nieuwe instroom houdt ook voor allochtonen van de tweede generatie de band met het land van herkomst levend. Hun integratie wordt daardoor tegengegaan.