Een refoplatform is niet haalbaar en wenselijk, aldus Hans Alderliesten (RD van 13 november). In zijn opiniebijdrage geeft hij een reflectie op de gebrokenheid binnen de gereformeerde gezindte die we ter harte moeten nemen. De verdeeldheid heeft betrekking op de kerkelijke instituten. Daarvan hoef ik weinig te verwachten, zo heb ook ik inmiddels geleerd.Mijn Puttense naamgenoot (geen familie) pleit daarom voor persoonlijke evangelisatie; scheiding van de kerkelijke gelederen doet dan niet ter zake. Dat –voornamelijk het eerste– onderstreep ik graag. Toch is dit mijns inziens een te eenvoudige voorstelling van zaken.

In deze discussie moeten we een aantal aspecten van elkaar scheiden. Allereerst is er de kerk. Die heeft haar Heere te belijden en haar leden te leren, te vermanen en te vertroosten. Vervolgens zijn er de christenen die het zout zijn van deze wereld. Daar worden we niet toe opgeroepen, we zíjn het (Matth. 5:13). Ieder op zijn en haar plaats in de verschillende samenlevingsverbanden.

Niet alles is hiermee echter gezegd. De vijandelijke fronten tegenover het christendom worden met nadruk zichtbaar in het publieke domein. Vooral daar wordt de strijd gevoerd. Hier moeten geloof, moed en krachten worden gebundeld en moet met één niet mis te verstane christelijke stem worden gesproken.

In weerwil van de kerkelijke verdeeldheid is het (interkerkelijk) organisatorisch vermogen van de gereformeerde gezindte groot. Is het dan vreemd dat ik in mijn enthousiasme toch een platform voor me zie?

Nee, geen refoplatform, maar een christelijk platform. Ook buiten de reformatorische wereld zijn christelijke organisaties actief, zoals bijvoorbeeld Stichting Tot Heil des Volks. Ik denk dat het van groot belang is om een visie te vormen vanuit de kracht van het elkaar aanvullen. Als kleine refozuil kunnen we niet zonder het Nederlandse christendom buiten de reformatorische wereld.

Communicatie

Ik zie een coördinerend centrum, een christelijk kennisplatform voor me. Issues in de seculiere media worden door de antenne van dit platform opgevangen. Tussen christelijke organisaties (en individuele experts) wordt afgesproken wat, hoe en waar door wie gesproken wordt. De uitdaging ligt op het vlak van de communicatie, in de juiste richting gestuurd door christelijk ethisch en apologetisch denken. Mede op deze manier kunnen we een tegencultuur vormen in de steeds meer van God vervreemdende samenleving.

Een ander zorgpunt noemt Hans Alderliesten de passieve, zelfgerichte houding van de bevindelijk gereformeerden. Niet ten onrechte. Wanneer stappen we over deze schaduw heen? „Als het lukt, houd ik me aanbevolen”, schrijft Alderliesten. Over passiviteit gesproken. Zo komen we er nooit als we onze roeping serieus nemen en kansen willen benutten.

Waarom ik mogelijkheden zie? God heeft ons alles gegeven om vanuit een christelijke tegencultuur als een zoutend zout het publieke domein te beïnvloeden. Als eerste hebben we Zijn openbaring in de Schriften, waarin we weliswaar geen pasklare oplossingen voor maatschappelijke problemen vinden, maar wel inzicht in de grote thema’s en uitgangspunten. Hij heeft ons ook de Heilige Geest gegeven, Die in alle waarheid leidt en ons verstand verlicht.

Daarnaast is er de christelijke gemeenschap van alle tijden en plaatsen. We mogen voortbouwen op wat in de (recente) geschiedenis in binnen- en buitenland aan gedachtegoed is ontwikkeld. Ten slotte hebben we ons gezonde verstand.

De uitdaging voor het Nederlandse christendom is groot. Gods kracht –al is het door zwakke mensen en organisaties heen– is echter vele malen groter.

De auteur is secretaris van de Vereniging Protestants Nederland en voorzitter van de afdeling Geldermalsen e.o. van de Nederlandse Patiënten Vereniging.