Dehaene, net als Van Rompuy een christendemocraat, was premier van België van 1992 tot 1999. In 1994 leek een benoeming tot voorzitter van de Europese Commissie de Vlaming niet meer te kunnen ontgaan. Dehaene, die eerder zijn Nederlandse concurrent Ruud Lubbers voorbij was gestreefd, had elf van de twaalf toenmalige EU–lidstaten achter zich om de Fransman Jacques Delors op te volgen als commissievoorzitter.Maar de Britten spraken een veto uit tegen de in hun ogen te Europees gezinde Belg. De Luxemburger Jacques Santer kreeg als compromiskandidaat de hoge post.

Tien jaar later ging het vrijwel exact hetzelfde. De liberaal Verhofstadt, premier van België sinds 1999, zou in 2004 commissievoorzitter worden. Ook hij leek de buit binnen te hebben, maar opnieuw lagen de Britten dwars. Ook Verhofstadt was hun te pro–Europees. De Portugees José Manuel Barroso werd in zijn plaats onverwacht commissievoorzitter.

De schrik zal Van Rompuy om het hart zijn geslagen toen hij de afgelopen dagen in de Britse pers voor ’eurofiel’ werd uitgemaakt. De Britse regering was op dat moment het belangrijkste struikelblok voor de Belg om de eerste EU–president ooit te worden.

Maar kort voor aanvang van de EU–top donderdag koos de Britse premier Gordon Brown eieren voor zijn geld. In ruil voor een mooie post voor zijn landgenote en politieke geestverwante Catherine Ashton besloot hij zijn blokkade tegen Van Rompuy op te heffen. De man die pas sinds eind vorig jaar premier van zijn land is, krijgt daarmee zijn Europese droombaan.