Tijdens die reis mijmerde ik wat over het boek ”The Chosen” van Chaim Potok. Dit boek opent met een motto waarin het Joodse volk wordt vergeleken met een voor zijn leven vechtende vis aan een haak. Potok schrijft: „Zijn verweer is alles wat de wereld waarneemt en het is begrijpelijk dat de wereld het verkeerd begrijpt. Voor een vrije vis is het moeilijk te begrijpen wat er gebeurt met een aan de haak geslagen vis.”Moedwil en misverstand bepalen de opinievorming rond Israël. Zolang bijvoorbeeld niet wordt erkend dat het Arabisch-Israëlische conflict over Palestina in feite een islamitisch-Joods conflict is, blijven oplossingen steken aan de oppervlakte.

Ook zijn de proporties in dit gevoelige dossier te vaak zoek. Iran werkt al jaren ongestoord aan een nucleaire bom en de wereld maakt zich druk over de vraag of een Joodse inwoner uit de landstreek van Judea naast zijn woning een huis mag bouwen voor zijn dochter. Dit is een erg gevaarlijke vorm van bijziendheid, die de grootste risico’s oplevert voor het Westen, maar vooral voor Israël.

Even desastreus lijkt het streven naar een zogenaamde tweestatenoplossing: de vorming van een Palestijnse staat naast de Joodse staat. Dit vereist dat Israël grondgebied opgeeft en zijn veiligheid enorm verzwakt. In ruil daarvoor zullen de Palestijnen ophouden met het vermoorden van Israëli’s. De tweestatenoplossing impliceert de ontruiming van Judea en Samaria en brengt met zich mee dat Israël bijna in tweeën wordt gedeeld. Op sommige plekken zal Israëls taille slechts 15 kilometer breed zijn. Dit is dus een Israël zonder veilige grenzen. Gezien het feit dat Israëls grenzen per definitie ‘Auschwitzgrenzen’ zijn –gelet op de geldende islamitische mores in deze regio– is dit onbestaanbaar.

Minstens zo stuitend is het dat Israël zijn grondgebied ‘Judenrein’ moet overdragen. De Palestijnse staat biedt geen ruimte voor Joden op zijn grondgebied. Waarom zouden de VS, Europa en Nederland in vredesnaam (!) daaraan moeten meewerken? Dit is volslagen immoreel.

Bovendien zal een tweestatenoplossing slechts tijdelijk van aard zijn. Voor de Palestijnse leiders is de tweestatenoplossing onderdeel van een tweefasenoplossing. Zij laten er geen misverstand over bestaan dat hun einddoel de eliminatie van Israël is. Heel Israël behoort onder de knoet van de islam. Het Midden-Oosten zal Judenstaatrein zijn. Daarom klinkt in duizenden moskeeën de oproep tot geweld tegen Joden en Israël. Daarom worden terroristische aanslagen in Arabische kringen gevierd en als de daders ervan omkomen, worden hun nabestaanden niet gecondoleerd, maar gefeliciteerd. Daarom is ”Mein Kampf” in de Arabische wereld razend populair. Met name de Palestijnse jeugd wordt gehersenspoeld via de media en het onderwijs. Hij wordt systematisch vergiftigd met haat tegen Israël. Deze praktijk vertoont een onthutsende parallel met de vorming van de Hitlerjugend. Moet deze jeugd de toekomstige Palestijnse staat vormen náást Israël?

Intussen sluit het Westen de ogen voor deze praktijken. Met president Obama voorop blijft de westerse wereld de islamitische krokodil voeren, in de hoop dat het beest hem het laatst zal verslinden. Als we Israël opofferen, houden we vrede in onze tijd, zo lijkt de gedachte.

Wie zich echter verdiept in het Arabisch-Israëlische conflict zal concluderen dat Israël een voorpost vormt van de westerse wereld. Wat de moslimwereld voorheeft met Israël is niet wezenlijk anders dan wat hij beoogt ten aanzien van West-Europa. Uiteindelijk moet de hele wereld onder islamitische heerschappij komen. De Joden zijn vaak het eerste doelwit, maar nooit het laatste. Israël vecht voor ons allen.

De auteur is beleidsmedewerker voor de SGP-fractie in de Tweede Kamer. Reageren aan scribent?gedachtegoed@refdag.nl.