Knieënwerk
Een tweetal straatmakers kwam onlangs een terras aanleggen in onze tuin. De regen gutste naar beneden en onder de achterklep van hun bus stonden ze somber naar boven te kijken. Voorzichtig stelde ik de vraag: „Wat denken jullie ervan, mannen?”
Het antwoord was nuchter: „Tja, het zal wel weer een keer droog worden. Laten we maar aan het werk gaan.” En gelukkig, het werd droog.Zwaar beroep
Die dag viel ik van de ene verbazing in de andere. Alleen hun aanpak al. Zonder veel overleg pakten de mannen aan. Binnen een paar minuten was er één met touwtjes aan het vogelen, om een soort bestek uit te zetten. De andere lag al op zijn knieën voorbereidingen te treffen voor het grondwerk.
In de loop van de dag groeide het aantal attributen dat uit de bus in de tuin werd ingezet. En voor elk probleem was er een oplossing. Meestal slimme oplossingen, die het werk verlichtten. Want dat grond- en straatwerk is zwaar werk. Niet voor niets wordt deze beroepsgroep steeds als voorbeeld aangehaald als het gaat over de AOW-problematiek.
De discussie over wat nu precies met een zwaar beroep wordt bedoeld is nog volop bezig. Maar van deze beroepsgroep is het duidelijk: zij horen daar zeker bij! Door dit werk kwam ik er in ieder geval achter dat het uiterst belangrijk is dat er in Nederland arbowetgeving is. Om het mogelijk te maken dat in allerlei bedrijfstakken mensen langjarig hun werk kunnen verrichten. Dat is nodig op kantoor, in de bouw, in de garage en ook bij het straatwerk.
Zo voorkom je wat mij overkwam: op mijn manier deed ik die dag een beetje mee. Vooral voor het aanslepen van stenen en tegels vonden ze me uiterst geschikt, en zand kruien werd me ook toegestaan. Na een dagje zwoegen voelde ik me stijf en stram. Terwijl de twee echte straatjongens aan het eind van de dag recht van lijf en leden de tuin uit liepen.
Dankdag
Maar de dag leverde nog iets op. Toen de voorbereidingen getroffen waren begon het daadwerkelijke stenen leggen. Uiterst geconcentreerd, elke steen kreeg evenveel aandacht. Met een soepel tikje of een extra duwtje werden de uitschieters in het gelid gebracht. Ongelooflijk snel groeide het terras onder de handen van de bezige mannen, die daar lange tijd op hun knieën op de grond lagen.
En daar zat nog de mooiste les in van dit dagje zwaar werk. Immers, ook dit werk moet met volle aandacht gebeuren. Ook dit werk valt onder het goddelijk beroep. Ook voor dit werk moet gebeden worden, elke dag, maar ook aan het begin van een seizoen. En ook dit werk vraagt om te danken, zoals deze week (of later deze maand) in zo veel kerken is gebeurd op de dankdag voor gewas en arbeid.
De dag van afzondering, om ons voor God te verootmoedigen en Hem te danken voor wat Hij schonk in het achterliggende seizoen.
Steeds achteruit
Het straatwerk op de knieën doet denken aan de predikant die enkele stratenmakers aansprak. Hij vond dat ze prachtig werk deden, en zij zagen tenminste resultaat. In zijn woorden klonk de twijfel door over zijn eigen werk en de resultaten daarvan. Maar een van de stratenmakers had een wijze les: „Dominee, dan moet u hetzelfde doen als wij: op uw knieën en steeds achteruit.”
De auteur is raad van bestuur van de RMU.