Onderhandelingen waarover, eigenlijk? Opnieuw een eindeloze discussie over het toelaten van inspecteurs van het Internationaal Atoomenergie Agentschap (IAEA)? Opnieuw inmiddels genoegzaam bekende standpunten herhalen?Ho – stop. De omstandigheden zijn ditmaal radicaal anders, melden analisten in de internationale media triomfantelijk. In Washington zit een nieuwe regering, Rusland is misschien wel bereid strengere sancties tegen de Islamitische Republiek te steunen en ook Irans bondgenoot China blaast niet meer zo hoog van de toren.

Intussen liet Iran vorige week, aan de vooravond van de nieuwe onderhandelingen, plotseling weten dat het een tweede uraniumverrijkingsfabriek aan het bouwen is, gedeeltelijk verborgen in de bergen rond de stad Qom. Volgens het Non Proliferatieverdrag had Teheran het IAEA al in kennis moeten stellen op het moment dat tot de bouw van de fabriek werd besloten. Ja, inderdaad, de omstandigheden zijn inderdaad totaal anders.

Zo lang de wereld dit gedrag blijft accepteren, of op zijn best met stoere taal beantwoordt, blijft de internationale gemeenschap achter de feiten aanlopen. Als geen ander weet het regime in Teheran de internationale gemeenschap te bespelen en het diplomatieke getouwtrek eindeloos te rekken.

Dat heeft Iran overigens van niemand vreemd. Irak, Noord-Korea en Zuid-Afrika vormden dankbare voorbeelden hoe je de wereld aan het lijntje kunt houden. De twee laatstgenoemde landen slaagden er ook nog eens in daadwerkelijk atoomwapens te ontwikkelen.

Dat bewijst tegelijkertijd dat sancties niet werken. Alle strafmaatregelen ten spijt, is Cuba nog steeds streng-communistisch, zucht de bevolking van Zimbabwe nog altijd onder het regime van Robert Mugabe en voerde Noord-Korea in mei van dit jaar een ondergrondse kernproef uit.

De internationale gemeenschap beseft kennelijk nog steeds niet dat Iran in het Midden-Oosten ligt. Een nucleair Iran is iets totaal anders dan een nucleair Noord-Korea. Als Teheran daadwerkelijk kernwapens weet te verwerven, zal dat het uiterst fragiele machtsevenwicht in het Midden-Oosten ernstig aantasten.

Landen als Saudi-Arabië en Egypte zullen zich in die situatie vermoedelijk ook genoodzaakt zien atoomwapens te ontwikkelen. Ook Turkije zal in dat geval niet werkeloos kunnen toezien.

Om nog maar niet te spreken over de dreiging voor Israël die van een nucleair Iran uitgaat. Een beproefde tactiek van het radicaal islamitische regime in Teheran is een oorlog-op-afstand tegen Israël te voeren via terreurbewegingen als Hamas en Hezbollah. Het hoeft nauwelijks betoog welk horrorscenario opdoemt als atoomwapens in handen van dergelijke organisaties vallen.