Wat hebben wij ervoor over om de (post)moderne mens met het Evangelie bereiken? Welke drempels zouden we voor hem willen wegnemen?Er zijn voorgangers die daarin heel ver gaan. Om de (post)moderne medemens tegemoet te komen noemen ze het geloof in de werkelijkheid van de in de Bijbel beschreven wonderen een orthodoxe specialiteit. God wil ons met de in de Bijbel verhaalde wonderen alleen maar laten weten dat Hij er is en dat Hij bij machte is ons te helpen, zo zeggen zij. Als gelovigen aan de werkelijkheid van Schriftgedeelten willen vasthouden –zoals aan de werkelijkheid van de schepping van wereld door God in zes dagen of van Jona’s verblijf in de vis of van Jezus’ hemelvaart– vindt de (post)moderne mens dat op zich prima. Als gelovigen maar niet vergeten dat dit door God niet gevraagd wordt van hen als (post)moderne mens, zo stellen zij.

Lang niet iedere voorganger gaat zover om dit te beweren. Velen maken voor de werkelijkheid van het kruis en de opstanding van Jezus een uitzondering. Kruis en opstanding behoren ook voor hen tot de kerninhoud van het christelijke geloof. Ook van de (post)moderne mens mag gevraagd worden om daaraan vast te houden, zeggen die voorgangers.

Toch roept ook deze gedachtegang, die binnen de gereformeerde gezindte aan invloed wint, vragen op: Waarom zou je het vasthouden aan de werkelijkheid van kruis en opstanding van Jezus dan ook geen orthodoxe specialiteit noemen? Een andere vraag is: wat wordt er nu precies verstaan onder de werkelijkheid van Gods handelen in deze wereld als de in de Bijbel verhaalde wonderen van Gods scheppings- en bevrijdingsdaden –al dan niet met uitzondering van kruis en opstanding– ontkend mogen worden?

Deze vragen laten zien dat de tijd aangebroken is om de ontwikkeling van het theologische gedachteklimaat in de gereformeerde gezindte eens kritisch onder de loep nemen. Zijn christenen er wel van doordrongen dat zij in hun ijver om de (post)moderne medemens tot geloof te willen brengen, God de Heilige Geest ook voor de voeten kunnen lopen? Het is immers God de Heilige Geest Die door de Evangelieprediking het geloof in de harten van mensen werkt.

Waarom zouden christenen niet ‘eenvoudig’ de overmacht van God de Heilige Geest voorop plaatsen en belijden? Om te beginnen door in alle bescheidenheid te erkennen dat het bepaald geen orthodoxe specialiteit is wanneer wij buigen voor Gods Woord, waarin ons de daden van God in schepping en verlossing als feiten worden beschreven.

Het kloppende hart van het ware geloof is ongetwijfeld het „vaste vertrouwen.” Maar het ware geloof is eveneens een „zeker weten”, „waardoor ik alles voor betrouwbaar houd, wat God ons in Zijn Woord heeft geopenbaard” (Zondag 7 van de Heidelberger Catechismus).

Als door dit element van het ware geloof een streep wordt gezet, wordt het niet alleen moeilijk om in de prediking alle bedenksels die tegen de kennis van God ingaan onder de gehoorzaamheid van Christus te brengen (2 Kor. 10: 5). Ook moet de vraag gesteld worden of de prediking dan nog wel overeenkomt met het Evangelie, dat volgens 2 Petrus 1: 12-21, niet rust op mythen maar op feiten! Oftewel, krijgt de (post)moderne mens in de kerk de blijde Boodschap nog voldoende te horen?

Medemens

Het lijkt vandaag ook binnen de gereformeerde gezindte de oplossing te worden om de (post)moderne medemens te bereiken door Gods daden te vergeestelijken en voor te stellen als symbolische gebeurtenissen. Terwijl de Bijbel juist leert dat de Heilige Geest het geloof in harten werkt waardoor wij Gods Woord voor betrouwbaar houden.

Dit leidt onherroepelijk tot een spagaat. Vroeg of laat zullen we daarom geconfronteerd worden met de vraag of bij ons nooit eens de gedachte is opgekomen dat wijzelf de verbreiding van het christelijke geloof in onze tijd tegen hebben gestaan door steeds meer en verdergaand de (post)moderne mens tegemoet te willen komen.

De auteur is predikant van de gereformeerde kerk (vrijgemaakt) in Bedum.