Wat: „Een BMW Isetta 300 Export uit 1959 met een motorinhoud van 300cc en een topsnelheid van 80 kilometer per uur.”Eigenaar sinds: „Sinds 2003. De Isetta was ongerestaureerd en stond al twintig jaar stil bij een Belgische liefhebber van klassiekers. Er was zo’n 40.000 kilometer mee gereden. Het is mijn derde klassieker, naast een Fiat 500D (1964) en een Fiat 500 Giardiniera (1963).”

Verliefd omdat: „Ik houd van klein, simpel en anders dan anders, met zo weinig mogelijk flauwekul aan boord. Auto’s lijken tegenwoordig met alle luxe op halve huiskamers. Dat hoeft voor mij niet. Voor mijn werk gebruik ik dan ook een Landrover Defender, een spartaans hok. Als jochie van vijf stond ik al bij de Messerschmidtdealer in auto’s te kijken. Geweldig vond ik die wagentjes. De Isetta is ook zo’n klein ding met een lengte van 2,30 meter. BMW heeft er tussen 1955 en 1962 161.728 stuks gebouwd. Inmiddels is het model erg zeldzaam. Er zijn in Nederland nog ruim zestig exemplaren, waarvan er een kleine vijftien de weg op gaan. Om in te stappen, moet de voorkant worden geopend. Het stuur gaat mee naar buiten. Er passen twee volwassenen en een jong kind in de wagen. Op de hoedenplank boven het motorgedeelte kan de nodige bagage mee. Comfortabel is het model niet. De wagen hobbelt en alle oneffenheden voel je. Passagiers klagen wel eens dat ze een zere rug krijgen, maar mij hoor je niet zeuren. Als je in een klassieker wilt rijden, moet je de ongemakken van vroeger voor lief nemen. Met het simpele verwarmingssysteem is het bijvoorbeeld pas na 50 kilometer rijden een beetje warm. Een aanjager ontbreekt. Als het een beetje regent, beslaan de ruiten snel.”

Dagelijks gebruik, toertocht of garage? „Jaarlijks komt er zo’n 3500 kilometer op de teller bij. Meestal rijd ik in de omgeving of doe mee aan een toerrit. Soms pak ik de BMW om naar een klus te gaan. Deze zomer heb ik een rondje Nederland gedaan, een rit langs de kust en de grens van in totaal 1876 kilometer.”

Nagekeken op straat? „Ja, veel mensen –vooral vrouwen en kinderen– schieten in de lach. Pas stapte een dolenthousiaste motorrijder op me af. Hij had als klein kind in een Isetta meegereden, in een wipstoeltje op de hoedenplank.”