In de rampnacht kreeg hun huis, dat net achter de dijk stond, de volle laag, zoals ze het zelf noemt. „We waren alles kwijt, maar gelukkig hebben m’n man, ik en onze drie kinderen het overleefd door op tijd hoger de dijk op te vluchten.” Via Yerseke en Den Haag kwamen ze al vrij snel na de ramp weer terug in Stavenisse. „We konden zolang in het huis van mijn schoonouders terecht. We hadden niets meer, helemaal niets. Geen kleren, geen eten, geen meubels, niets. Toen we hier weer terugkwamen in het dorp was het allemaal nogal spookachtig. Maar we waren al blij dat we weer onderdak hadden.”

Bij de gemeente vroeg de familie Moerland direct een houten woning aan, waarvan er een aantal beschikbaar gesteld waren door het Noorse Rode Kruis. Op 5 mei 1954 konden ze hun intrek nemen in hun nieuwe woning aan de Koning Haakonstraat 7. „Geweldige huizen”, prijst mevrouw Moerland. „Ik noem het geen noodwoning in ieder geval. We hebben er 48 jaar tot volle tevredenheid gewoond en sinds wij verleden jaar verhuisd zijn, omdat het voor ons allemaal wat te veel werd, woont m’n zoon er in. Ook naar volle tevredenheid.”

In de loop der jaren hebben de Moerlands wel het een en ander aan de woning verbouwd. „Zo zaten de ramen nogal hoog. Dat is omdat ze in Noorwegen veel sneeuw hebben, begrijp je? Maar voor ons was dat niet zo prettig, omdat we alleen naar buiten konden kijken als we gingen staan. Dus hebben we er grotere ramen in gezet.”

Op 4 maart 2002 is het echtpaar Moerland van de Haakonstraat verhuisd naar de Schoolstraat in Stavenisse, maar de periode in hun Noorse huis zullen ze nooit vergeten. „Toen die woningen gebouwd werden, wilden veel mensen ze niet hebben omdat ze dachten dat het hout snel zou gaan rotten. Maar dat is meegevallen. Je moet aan ieder huis na zoveel tijd wat opknappen, of het nu van hout is of van steen.”