”Hermann Göring. Een politieke carrière”
Auteur: Werner Maser
Uitgeverij: Aspekt, Soesterberg, 2002
ISBN 90 5911 022 6
Pagina’s: 453 pag.; € 42,98. Hermann Göring was een van de opmerkelijkste figuren rond Hitler. Zelfs nadat de Führer aan het einde van de oorlog zelfmoord had gepleegd en Göring in Neurenberg terechtstond, bleef hij zijn leider trouw. „Ik onderwerp mij alleen aan de leiding van Adolf Hitler en aan die van Onze-Lieve-Heer.”

De Duitse historicus Werner Maser schetst in ”Hermann Göring. Een politieke carrière” een beeld van deze opmerkelijke man, die zelfs tijdens het proces van Neurenberg nog beweerde dat over vijftig jaar overal in Duitsland standbeelden van hem zouden staan. Nadat Hitler zich door zijn zelfmoord aan zijn verantwoordelijkheid had onttrokken, drukte de last van de aanklacht vooral op hem, de trouwste paladijn: samenzwering tegen de vrede, voorbereiding van een oorlog, misdaden tegen de menselijkheid.

Göring ging er geen moment onder gebukt. „De overwinnaar”, schreef hij op de akte van beschuldiging, „zal altijd de rechter zijn en de overwonnene steeds de beklaagde.”

Görings hele leven werd gekenmerkt door geldingsdrang en hebzucht, door een onstilbare honger naar luxe, macht en erkenning. Van jachtvlieger in de Eerste Wereldoorlog was hij opgeklommen tot opperbevelhebber van de Luftwaffe, tot economisch dictator en tot iemand met ontzettend veel bevoegdheden, die ambten, ordes en kunstwerken verzamelde zoals een ander postzegels.

Van de Duitse uitgave luidt de ondertitel ”Hitlers paladijn met de Januskop”. Dat is heel treffend. Op zijn ondoorgrondelijke persoonlijkheid zijn vele etiketten van toepassing: een opgeblazen, ijdele marionet, een nuchter-hautaine misdadiger en een aan morfine verslaafde, op een dwaalspoor gebrachte officier. Met zijn vlotte manier van spreken en met zijn soepele omgang belichaamde hij het joviale gezicht van het Derde Rijk. Het was een koude ”Machtmensch” in de gedaante van een mensenvriend; een geparfumeerde Nero.

„Hij was behendig, sluw, koelbloedig, moedig en had een ijzeren wil”, karakteriseerde de Franse ambassadeur André François-Poncet hem. „En hij was een cynicus. Hoewel hij edelmoedige gevoelens kende, kon hij onverbiddelijk wreed zijn.”

De tweeslachtigheid bleek ook in zijn houding ten opzichte van de Joden. Met de mond was hij een fanatieke Jodenhater. Toch hielp hij zijn tweede vrouw Emmy Joodse collega’s te beschermen tegen de SS en de Gestapo. En zo zijn er meer voorbeelden van Joden die hij in bescherming nam. Zijn devies luidde: „Wie Joods is, bepaal ik.”

Details
De historicus Werner Maser zei op de Frankfurter Buchmesse dat na dit boek geen politieke biografie over Göring meer mogelijk is. Dat is veel te veel gezegd. De auteur verzandt in details. Bovendien springt de schrijver nogal eens van de hak op de tak, stellingen onderbouwt hij vaak niet. Het komt de leesbaarheid allemaal niet ten goede. Zo blijft de lezer zich afvragen wie Hermann Göring in werkelijkheid is geweest. Het is dan ook niet te hopen dat dit Görings laatste biografie is.