Het gaat Snoek erom dat er een eerlijk en reëel beeld van de ander wordt geschetst. Het vooroordeel dat reformatorische christenen mensen zijn „die een somber geloof hebben” moet bij evangelischen worden weggenomen. Reformatorische mensen zijn niet „wereldvreemd, omdat ze denken dat ze van God allerlei regeltjes moeten opvolgen.”Andersom wil hij ook recht doen aan de evangelische christenen. De jonge lezers moeten beseffen dat de kerk van Christus breder is dan de gereformeerde gezindte. In die brede kerk van Christus zijn verschillende tradities aan te wijzen.

In deze breedte van tradities kiest Snoek bewust voor de gereformeerde traditie. Hij bepleit de samenhang van Schrift, belijdenisgeschriften en ambt. Dit is voor hem zo fundamenteel dat hij het ‘gebouw’ van de gereformeerde traditie weergeeft als een gebouw dat op deze drie peilers rust. Het ‘gebouw‘ van de evangelische stroming moet het met één pilaar doen. Dit suggestieve beeld maakt in één oogopslag duidelijk dat het ‘gebouw’ van de evangelische traditie niet zo stevig kan staan als het ‘gebouw’ van de gereformeerde traditie.

Keerzijde van deze fundamentele benadering is dat de indruk ontstaat dat de belijdenisgeschriften en ambten van gelijk gewicht zijn als de Schrift. Het komt mij voor dat het functioneren van belijdenisgeschriften en ambten een toepassing is van het gezag van de Schrift.

Naast deze drieslag van Schrift, confessie en ambt behandelt Snoek de kwestie van de vrije wil en de visie op heiliging. Als bij het zondebegrip alleen wordt gelet op de zondige daden, ontstaat er een veel actievere en positievere visie op de heiliging. In dit verband wordt er met naam en toenaam verwezen naar de stichting Heart Cry.

De auteur behandelt ook het vraagstuk van de wet in het christelijke leven. Evangelische christenen gaan ervan uit dat de wet in het hart wordt geschreven. Als ons leven afwijkt van Gods wil, gaat er in ons binnenste automatisch een lampje branden dat we op de verkeerde weg zijn. Daarom zouden we geen uiterlijke wet nodig hebben. Uit de weergave is duidelijk dat Laurens Snoek zich van deze gedachte distantieert. Er is blijkbaar wel een uiterlijke wet nodig om ons bij de les te houden.

Tal van thema’s komen zo aan de orde: De verkiezingsleer, de mogelijkheid om een goede keuze te doen, de kinderdoop, het beleven van Gods heiligheid en het gebruik van moderne cultuur.

In het op een na laatste hoofdstuk wordt het appel op reformatorische jongeren heel intens. Snoek geeft een persoonlijk getuigenis. Hij heeft zich ooit in evangelische kring bewogen. In een bijeenkomst is hij naar voren gegaan om voor Jezus te kiezen. Aanvankelijk gaf het een goed gevoel, maar later ontdekte hij dat hij Jezus Zelf miste. Het is juist dit gedeelte in het boekje dat duidelijk maakt dat er geen sprake is van twee gelijkwaardige tradities, waarmee het boekje werd ingezet. Gezien Luthers confrontatie met Erasmus hoeft Snoek zich voor deze existentiële grondtoon niet te schamen.

N.a.v. ”Reformatorisch en evangelisch”, door Laurens Snoek; uitg. Den Hertog, Houten, 2009; ISBN 978 90 331 2178 4; 91 blz.; € 9,90.