Bharathy, bijvoorbeeld, een 24–jarige IT–studente. Zij kwam 19 jaar geleden naar de Zuid–Indiase deelstaat Tamil Nadu en woont met haar ouders en jongere broer in het kamp Mandapam. Doordeweeks verblijft ze in een hostel in de hoofdstad Chennai (voorheen Madras), ruim 400 kilometer verder, om te kunnen studeren.„Natuurlijk wil ik terug. Sri Lanka is mijn thuisland en veel familieleden zijn daar", zegt ze. „Hier zullen we altijd vluchtelingen zijn, maar we kunnen tenminste in vrede leven. In Sri Lanka kunnen we niet zeker zijn van wat de overheid en het leger met ons zal doen".

Deze tijdslimiet is echter niet realistisch, zegt M. Sakkariyas van de hulporganisatie Oferr uit de zuidelijke staat. „Het grootste deel van de huizen van de vluchtelingen staat niet meer overeind. Sri Lanka wil nauwelijks internationale hulp accepteren. Hoe willen ze alle huizen opbouwen, landmijnen onschadelijk maken en 300.000 mensen verplaatsen binnen zes maanden?"

Bovendien is er nog geen permanente politieke oplossing geformuleerd, zegt Sakkariyas, die zelf in 1990 vanuit Sri Lanka naar India vluchtte.

„Uiteindelijk wil de meerderheid van de Sri Lankaanse Tamils terug naar haar thuisland. Maar niemand durft het aan voordat Sri Lanka gelijke rechten voor de Tamils kan garanderen. Dit kan wel tien jaar duren".

Het Bureau voor Rehabilitatie in Chennai vangt ongeveer 70.000 Tamils op in vluchtelingenkampen in Tamil Nadu. De organisatie is optimistischer over het lot van de Tamils. „We kunnen gaan nadenken over hun terugkeer, zodra de vluchtelingen in Sri Lanka zelf weer thuis zijn en in vrede leven", zegt een woordvoerder. „Dit kan twee tot drie jaar duren".