De internationale gemeenschap staat pal achter haar. Vorig jaar kenden de Verenigde Staten haar nog de Gouden Medaille toe, de hoogste civiele onderscheiding van het land. De toenmalige president George Bush noemde Suu Kyi bij die gelegenheid „een krachtige stem voor de vrijheid".De nu 63–jarige oppositieleidster begon haar strijd tegen het militaire bewind in 1988, nadat ze vijftien jaar in het buitenland had gewoond. Ze werd meegesleurd in de protesten tegen de militairen, die sinds 1962 aan de macht zijn. Suu Kyi dankt haar populariteit niet alleen aan haar onverzettelijkheid. De Myanmarezen dragen haar ook op handen omdat ze de dochter is van generaal Aung San, die voor de onafhankelijkheid van het land streed.

Suu Kyi geeft leiding aan de Nationale Liga voor Democratie (NLD). Die won in 1990 glansrijk de parlementsverkiezingen, maar het militaire regime weigerde de macht over te dragen. Een jaar later kreeg ze voor haar geweldloze strijd voor democratie en mensenrechten de Nobelprijs voor de Vrede.

In 1999 bood het militaire bewind haar aan haar naar haar ernstig zieke man in Groot–Brittannië te laten gaan. Ze weigerde, uit angst dat ze niet terug mocht komen. Suu Kyi had haar man toen al drie jaar niet gezien. Hij overleed dat jaar aan kanker.

Het jaar daarop plaatste het bewind haar opnieuw onder huisarrest, nadat ze tevergeefs had geprobeerd naar het noorden van het land te reizen. Dit keer duurde de straf negentien maanden. In juni 2003 werd Suu Kyi opgepakt bij rellen tussen haar aanhangers en groepen die voor de junta demonstreerden. Sinds september van dat jaar staat ze continu onder huisarrest.

Twee jaar geleden was er een sprankje hoop op verbetering. Na protesten van boeddhistische monniken en de onderdrukking daarvan door de junta, kreeg Suu Kyi na internationale druk weer wat meer vrijheid. Ze mocht weer partijgenoten treffen, voerde overleg met een vertegenwoordiger van het regime en sprak met de speciale VN–gezant. Maar de militairen lijken haar nu kwijt te willen tot 2010, wanneer er ’verkiezingen’ zijn. De zwempartij van een Amerikaan naar haar huis wordt aangegrepen om de oppositieleidster helemaal aan het oog van het publiek te onttrekken.