Dat publiciteit mensen kan maken en breken, is algemeen bekend. Ook al kloppen de feiten niet, dan nog kan een negatief artikel heel vervelende gevolgen hebben. Nog altijd geldt: een nieuwsfeit heeft in de krant gestaan, dus het zal wel waar zijn. Terwijl de bodem onder een artikel soms flinterdun is.Natuurlijk geldt niet voor het merendeel van de publicaties dat ze gebaseerd zijn op gebakken lucht. De journalistiek in ons land staat nog altijd op een behoorlijk peil. Vrijwel alle persvertegenwoordigers weten zich gebonden aan de Code van Bordeaux, waarin de fundamentele regels voor redactioneel handelen zijn vastgelegd.

Voordat redacties een bericht naar buiten brengen, wordt gedegen onderzoek gedaan. Als journalisten zich daar niet aan houden, kunnen zij niet alleen door de tandeloze Raad voor de Journalistiek op de vingers worden getikt, maar kan de rechter hen ook veroordelen. Redacties ervaren het nog altijd als een blamage als zij tot rectificatie en in voorkomende gevallen tot een schadevergoeding worden veroordeeld. En terecht. Wie zonder goede gronden een persoon aan de schandpaal nagelt, moet publiek daarvoor boeten.

Daarmee is natuurlijk niet alle kwaad gerepareerd dat een misplaatste publicatie aanricht. Menselijk gezien is het daarom begrijpelijk dat iemand negatieve publiciteit probeert te voorkomen.

Dat heeft ook burgemeester Wolfsen gepoogd. Kennelijk is hem dat niet gelukt met normaal overleg met de redactie. Op dat moment had hij er verstandig aan gedaan de publicatie af te wachten en daarna zo nodig een proces te beginnen.

Wolfsen heeft er echter voor gekozen de hoofdredactie van het huis-aan-huisblad te benaderen en die te vertellen dat de bestaande relatie beëindigd zou worden als de publicatie doorging. Concreet betekende dit dat de gemeentelijke mededelingen wellicht niet meer in het blad zouden worden gepubliceerd. Dat zou een fors verlies van inkomsten betekenen omdat het gemeentebestuur die pagina’s van het huis-aan-huisblad koopt.

De redactie zwichtte niet. Meer succes had de Utrechtse burgemeester bij de directie van de uitgeverij. Formeel gezien mag een directie van een blad zich niet met de inhoud bemoeien. Dat is de verantwoordelijkheid van de hoofdredactie. Nu de directie wel is ingegaan op het verzoek van Wolfsen, is er bij het Utrechtse huis-aan-huisblad een intern conflict ontstaan over competenties.

Wolfsen heeft geprobeerd de pers naar zijn hand te zetten. Daarmee wekt hij de schijn dat de redactie een kwestie op het spoor was die hij onder de pet wil houden. In een democratie wordt het beïnvloeden van de pers door overheidsfunctionarissen hoog opgenomen. Dat Wolfsen daarbij bovendien directie en hoofdredactie tegen elkaar heeft uitgespeeld, doet daar nog een schepje bovenop.