Breg had het enorme houten hart in de wei staan voor haar tuincentrum, om voorbijgangers te attenderen op Valentijnsdag zaterdag. Maar op een dag was het verdwenen. „Mijn man had ’s nachts wel wat gehoord, maar zag niks bijzonders buiten. De volgende dag bleek ons hart te zijn gestolen".De eigenaresse van het tuincentrum zocht de publiciteit en stond op het punt aangifte te doen. Maar dinsdagavond stonden de twee hartendieven voor haar deur. Met een bosje bloemen en een aanhangwagen met daarop het enorme hart.

„Ze hadden hem bij een meisje in de tuin willen zetten, maar werden tijdens het plaatsen ’s nachts gesnapt door haar vader. Die heeft ze boos weggestuurd", vertelt Breg. Toen ze de media–aandacht ontdekten, besloten ze het hart terug te brengen. „Ze schaamden zich diep en hebben het zelf weer in het weiland gesjouwd".

Op het hart prijkte een gedichtje met de tekst: Lieve Nicole, rozen verwelken, schepen vergaan. Maar onze liefde blijft bestaan. Breg: „Met daar onder de namen van de twee jongens. Ik weet dus niet zeker of het nou een grap was of een echte liefdesverklaring".