”Het spoor van de zilverbeer”
Auteur: Lynn Schooler
Uitgeverij: Byblos, Amsterdam, 2002
ISBN 90 58473376
Pagina’s: 335
Prijs: € 22,90. Je kunt je leven lang de fjorden en ijsvelden van Alaska afspeuren zonder er ooit een tegen te komen. Pas na een zoektocht van bijna tien jaar klapte de sluiter van de camera van Lynn Schooler dicht en legde de woudloper de zeldzame zilverbeer op de gevoelige plaat vast. Een hoogtepunt, waar een tragedie aan voorafging.

„Het heeft de kleur van winterse luchten, een bleke, blauwgrijze tint, die past bij de kale, granieten keien die achterbleven toen de gletsjers zich terugtrokken en die op de hele wereld alleen te vinden is op een 800 kilometer lang kustgebied tussen Prince William Sound in het noordwesten en Ketchikan in het zuiden.” De wens om deze zeldzame beervariant te vinden, werd voor Schooler bijna een obsessie, die nog eens werd aangewakkerd door Micho Hoshino, een wereldberoemde natuurfotograaf.

Tijdens hun avontuurlijke speurtochten door de wildernis van Alaska bloeit een vriendschap op, die echter abrupt eindigt. De Japanner wordt in 1996 in Siberië door een grizzlybeer uit z’n tent gesleurd en op gruwelijke wijze gedood. Schooler hoort het nieuws in Alaska en reconstrueert later deze tragedie in ”Het spoor van de zilverbeer”, waarbij een foto van de enorme beer -doodgeschoten- niet ontbreekt. Het boek, dat hij heeft opgedragen aan Hoshino, is het relaas van eerdere pogingen van het duo om een van ’s werelds schuwste en zo goed als uitgestorven dieren te vinden. Na de dood van zijn vriend slaagt Schooler daarin. „Dit was de beer die we zochten, het dier waar ik al zo lang naar speurde. De energie kolkte door mijn lichaam en zond een golf van vervoering door mijn aderen. Maar mijn euforie verdween even snel als ze was gekomen; nooit heb ik de afwezigheid van iemand zo intens gevoeld als die van Michio toen ik mijn videocamera uit mijn rugzak haalde, inzoomde op de beer en de lichte schittering van zijn vacht zag.”

Het boek leest als een trein. Jammer dat de auteur enkele vloeken uit z’n pen laat rollen en dat de zwartwitfoto’s niet bijster goed uit de verf komen. De cover van de oorspronkelijke uitgave -”The Blue Bear”- ziet er veel fraaier uit dan die van de Nederlandse vertaling.