De fietsers rijden langs of door Goedereede, Schouwen, Noord-Beveland, Katseveer, Goes en Reimerswaal richting België. En de burgemeester van Spijkenisse vindt het prachtig dat de karavaan op zondag 4 juli 2010 door haar gemeente rijdt.De eerste Tour de France werd in 1903 georganiseerd door de Fransman Henri Desgrange, hoofdredacteur van het tijdschrift L’Auto. Het schouwspel is uitgegroeid tot de misschien wel meest indrukwekkende sportwedstrijd van de wereld. De tocht duurt circa vier weken. De wielrenners rijden doorgaans ongeveer 3500 tot 4000 kilometer. Het traject loopt niet alleen door Frankrijk, maar ook door enkele naburige landen. De race eindigt altijd in Parijs.

Iemand zegt: „Er is toch niks op fietsen tegen?” Dat klopt. Toch is de Tour op z’n minst een geldverslindend fenomeen. Het budget voor de start in Rotterdam zou 5 miljoen euro belopen. Voorstanders vertellen dat het meeste valt terug te verdienen. Een zegsman van de gemeente Goedereede noemt de wedstrijd goed voor de economie en voor het imago. Maar hoe profiteert de gewone man daarvan in een tijd van recessie? Dat aspect eist op z’n minst toelichting.

Een Rotterdamse wethouder toont zich blij met de Tour. De eerste etappe voert grotendeels door Rotterdam-Zuid. Daar wonen veel mensen met een laag inkomen. De werkloosheid is hoog. „Zuid krijgt een opwaardering”, meent de bestuurder. Anderen spreken over een enorme impuls. Maar wat wint Zuid? Aanzien? Dat valt amper te verwachten. De praktijk in Den Bosch in 1996 bewijst dat de Tour de middenstand niet rijk maakt. Wat houdt die impuls dan echt in?

Liefhebbers noemen wedstrijdsport verbroederend. Zij zou de gemeenschapszin bevorderen. Sinds hooligans de wereld teisteren, weet iedereen dat op die stelling een en ander valt af te dingen. Een website vermeldt over de Tour de France van 2007 de naam van een Belg die voor „de eerste keer in tourgeschiedenis drie keer op rij als laatste eindigt.” Zoiets heeft bitter weinig positiefs. Heeft het niet eerder een krenkend, kleinerend effect?

Winnen lijkt primair het doel van hen die meefietsen. Dat is begrijpelijk. Maar dan geldt dat het doel de middelen niet heiligt. Organisatoren van sportwedstrijden constateren soms doping. Dat is het met behulp van stimulerende middelen kunstmatig verhogen van lichamelijke prestaties van een deelnemer aan een wedstrijd. Met name de laatste jaren blijkt dat renners in de Tour zijn betrapt op het gebruik van doping. Het laat zien dat mensen eigenlijk egoïsten zijn.

Dat bleek trouwens ook al bij de tweede Tour de France in 1904. Mensen die langs het parcours woonden wierpen barricades op, omdat ze vonden dat de ronde hun nachtrust verstoorde. Elders werd een van de fietsers door supporters van een rivaal in de kraag gegrepen met de kreet: ”Sla hem dood.” Natuurlijk heeft het vermelden van deze feiten iets van ”oude koeien uit de sloot halen.” Want doping is wegens het grote, niet te overziene lichamelijke risico veel ernstiger.

Christelijke fracties in Zeeland willen proberen te voorkomen dat kerkgangers hinder ondervinden van de zondagse etappe. Dat is goed. Sommigen vragen zich af of actie mogelijk is. Orthodox-gereformeerden hebben echter veelal in Nederland weinig meer te vertellen. Van een gereformeerde overheid is nu eenmaal geen sprake meer. Laten christenen die zich zorgen maken hun nood in het gebed brengen. En laten ze tonen hoeveel goud er te winnen valt door een waar geloof.