Bert Dorenbos, bestuurder van de stichting Schreeuw om Leven, is beslist zo iemand. Al vele jaren vecht hij tegen de verloedering van onze samenleving en voor het behoud van christelijke waarden en normen. Terwijl veel christelijke opinieleiders het moede hoofd in de schoot lijken te hebben gelegd, gaat hij onverminderd door met zijn strijd en schuwt daarbij de fronten niet.Dorenbos en zijn gideonsbende protesteren bij abortusklinieken, omroepgebouwen, homomanifestaties en het parlement. Met een verbazingwekkende vriendelijkheid staat hij voorbijgangers te woord die luid en duidelijk te kennen geven van „de evangelische zeloot” te gruwen. Dorenbos en Schreeuw om Leven laten zich niet uit het veld slaan. Het Bijbels gebod en het hogere ideaal zijn voor hen belangrijker dan mensengunst.

Voor veel christenen, die bevangen zijn door een grote lauwheid, is het optreden van Schreeuw om Leven een beschamend voorbeeld dat soms ook irritatie bij hen oproept. Misschien juist wel omdat Dorenbos en de zijnen spreken waar zij zwijgen.

Er speelt echter ook mee dat Schreeuw om Leven van tijd tot tijd kiest voor een aanpak die zodanig confronterend is dat het weerzin oproept. Dat geldt bijvoorbeeld bij de nieuwe actie tegen de abortuspraktijk in ons land. De prolifeorganisatie verspreidt vooralsnog in Nederland 10.000 levensechte plastic modellen van foetussen van ongeveer 5 centimeter. De bedoeling van de actie is dat alle burgers zich ervan bewust worden wat het betekent als een abortus wordt gepleegd.

De vondst van een imitatiefoetus op de deurmat kan inderdaad erg confronterend zijn. Dorenbos zelf geeft dat ook toe, maar verdedigt zijn aanpak met het argument dat je iets moet kiezen wat de aandacht trekt.

Dat doet zijn actie onmiskenbaar. Maar ze confronteert niet alleen voorstanders van het abortusbeleid met de consequenties, maar de actie treft ook kinderloze echtparen en vrouwen die een miskraam hebben gehad. Dat is ook de kritiek van de Vereniging ter bescherming van het Ongeboren Kind (VBOK).

Het is natuurlijk naar buiten toe niet sterk dat twee organisaties die het prolifestandpunt uitdragen elkaar publiek bekritiseren. Verschil van mening en verdeeldheid verzwakken de proteststem.

Daarom zou het goed zijn als verenigingen die een vergelijkbaar doel nastreven elkaar zouden spreken over hun acties. Die les zouden overigens ook andere organisaties binnen christelijk Nederland hieruit moeten trekken. Te vaak trekken verenigingen en actiegroepen die veel gemeenschappelijks hebben, gescheiden van elkaar op.

De Bijbel wijst erop dat de rechtvaardige tijd en wijze zal weten. Het ideaal waarvoor Dorenbos zich inzet, verdient krachtige steun. Zijn moed en zijn vasthoudendheid zijn tot voorbeeld. Over zijn aanpak zou hij nog eens moeten nadenken.