Het mag een onsje minder zijn
Nooit geweten dat die bestond, de Suikerstichting. Ik kreeg er een brief van en dacht meteen dat nu de rapen wel heel erg gaar zouden zijn. In gedachten zag ik al een krantenkop in de trant van ”De zoete wraak van de Suikerstichting”. Tot twee keer toe heb ik in mijn wekelijkse epistels immers suiker volledig verketterd en dan geldt dat wie kaatst, de bal moet verwachten. Maar ik moet zeggen dat de stichting vrij vriendelijk blijft en zich vooral beperkt tot zakelijke argumenten.
De stichting is de lobbyorganisatie van de suikerindustrie en opent in haar brief de aanval op tagatose. Ik maakte in de aflevering van 18 oktober gewag van deze nieuwe zoetstof, die veelbelovend lijkt omdat hij niet de bezwaren kent die suiker heeft. Hij is nog niet zo heel lang te koop. Tagatose wordt geproduceerd door de Belgische firma Damhert, die het op de markt brengt onder de naam Tagatesse en het ook verwerkt in koekjes en andere lekkernijen. Het laatste nieuws is dat Albert Heijn als eerste Nederlandse supermarktketen heeft besloten de producten van Damhert in het assortiment op te nemen.Kennelijk zag de Suikerstichting deze bui al hangen, want in haar reactie wordt relatief veel aandacht geschonken aan tagatose. Het verwijt luidt dat ik wel de voordelen maar niet de nadelen van deze nieuwe stof noem. Bij meer dan 15 gram per portie werkt de stof al laxerend, over de effecten op langere termijn is weinig bekend en kinderen tot en met 4 jaar mogen het niet gebruiken vanwege de darmwerking, zo voert de stichting aan.
Die laxerende werking klopt inderdaad. De kritische Amsterdamse hoogleraar Martijn Katan heeft daarvan al melding gemaakt in NRC Handelsblad van 2 augustus dit jaar. Maar in datzelfde NRC-artikel wordt ook gesteld dat de gevolgen van die laxatie beperkt blijven tot extra winderigheid. Als bij een gemiddelde volwassene het bewuste poortje 15 keer per dag opengaat, zal dat bij gebruik van een normale dosis tagatose 25 keer zijn. Zeker, dat kan reuze onaangenaam zijn en ik hoop niet dat u het bij mij in de buurt doet, maar waar hebben we het over in termen van gezondheidsschade?
Het spreekt vanzelf dat de stichting het niet laat bij kritiek op de handel van de concurrent, maar het ook opneemt voor haar eigen corebusiness, suiker. De organisatie wijst erop dat ieder mens dagelijks koolhydraten nodig heeft voor zijn dagelijkse energiebehoefte. „Dit betekent niet dat suiker nu onbeperkt geconsumeerd mag worden. Voor alles geldt: met mate”, aldus de stichting.
Als de suikerindustrie het matig gebruik als reddingsboei beschouwt, heb ik slecht nieuws. Het door de overheid gefinancierde Voedingscentrum dat ik consulteerde, stelt dat we helemaal buiten toegevoegde suiker kunnen. Wie normaal eet volgens de schijf van vijf, heeft geen extra koolhydraten nodig.
Een ander en tegelijk zeer gevoelig punt is de vraag of suiker kanker kan veroorzaken. De Suikerstichting meent dat daarvoor geen aanwijzingen zijn en baseert zich daarbij op gezaghebbende rapportages. Daar heb ik niets op af te dingen. Er zijn inderdaad geen wetenschappelijke onderzoeken die het bewijs leveren dat je van suiker kanker krijgt.
Toch is dat niet het hele verhaal. Kanker dient zich aan in de vorm van tumoren. De gemiddelde tumor leeft al zeven jaar in het lichaam voordat hij wordt opgemerkt. Servan Schreiber stelt in zijn boek ”Antikanker” dat suiker mest is voor tumoren. In die redenering kunnen we de kans dat sluimerende tumoren de kop opsteken, beperken door suiker (en vooral glucosestroop) zo veel mogelijk te mijden.
Een geraadpleegd onderzoeker die op dit gebied veel expertise bezit, zegt dat vooral de meer gevorderde tumoren gevoelig lijken te zijn voor suiker (of beter: glucose). Bij microtumoren is dat veel minder duidelijk. Wanneer en waardoor die gevoeligheid zich ontwikkelt, is helaas nog vrij onbekend. In ieder geval is de boodschap van Servan Schreiber dat we maar beter op safe kunnen spelen, er wat mij betreft een uit de categorie ”zegt het voort”. Waarom zou je je in de gevarenzone begeven als je er ook buiten kunt blijven?
Ik heb het dan nog niet eens over suiker als dikmaker. Daarover bestaat geen enkel misverstand. Intussen is er steeds meer zekerheid dat overgewicht de kans op hart- en vaatziekten én kanker doet toenemen. Vorige week viel daarover nog een belangwekkende publicatie in The New England Journal of Medicine te lezen. Ook om die reden is suikermijding dus aangeraden.
Tot slot betoogt de Suikerstichting dat we gemiddeld 32 kilo suiker per persoon per jaar consumeren in plaats van 50, zoals ik beweerde. Goed, laten we dan 32 aanhouden. Maar ook dan praten we -rekening houdend met correctiefactoren- nog altijd over een kleine 100 gram suiker per volwassene per dag.
Het is jammer voor de suikerfabrieken, maar dat onsje kunnen we echt missen. Als kiespijn.
