Dat zei dr. T. L. Hettema, docent aan het seminarium van de Bond van Vrije Evangelische Gemeenten, woensdagavond. Hij sprak in Rotterdam voor het dispuut Ichthus van de reformatorische studentenvereniging Civitas Studiosorum in Fundamento Reformato (CSFR). Zijn lezing over God en het leed in de wereld was de tweede in een serie van zes over het thema ”Tussen goed en kwaad”.Dr. Hettema begon met het geven van een beschrijving van de aardbeving van Lissabon op 1 november 1755. Naar schatting tussen de 60.000 en de 100.000 mensen, op een totale bevolking van 125.000, kwamen toen om, van wie een groot aantal tijdens kerkdiensten.

Deze ramp markeerde het einde van „een succesvolle verdediging van de daden van God”, aldus dr. Hettema, die de bekende Franse denker Voltaire over deze gebeurtenis aan het woord liet. Voltaire schreef op spottende toon: „Dit moest allemaal noodzakelijkerwijze zo gebeuren. Omdat deze aardbeving bij Lissabon heeft huisgehouden, heeft zij dat niet ergens anders kunnen doen. Het is onmogelijk dat dingen anders toegaan dan ze zijn, want alles is goed.”

De tragiek van het bestaan is niet eenvoudig op te lossen, aldus dr. Hettema. Hij gaf aan niet zo gelukkig te zijn met het beeld van de achterkant van het borduurwerk dat de mensen zien, terwijl God de voorkant ziet. Bij dat beeld verdwijnt de menselijke vrijheid, vindt hij. Hij gaf het recente voorbeeld van ouders die op een dergelijke manier, maar niet vanuit christelijk oogpunt, berustten. Hun zoon was omgekomen ten gevolge van het gebruik van paddo’s. De ouders zeiden dat ze het goed vonden zoals het gegaan was en dat hun jongen aan de wereld gegeven had wat hij had. Dr. Hettema: „Dat wil er bij mij niet in. Die ouders wilden het verdriet niet toelaten in hun leven en zochten daarom naar een planmatig ontwerp.”

De docent erkende dat naar menselijke maatstaven de tragiek de slotsom van het menselijk bestaan zou kunnen zijn, maar „vanuit de Openbaring van God is dat niet het laatste woord. In de Bijbel is het levensgevoel van de tragiek niet zo aanwezig. Daar is een fundamenteel gevoel van vreugde.”

Dr. Hettema raadde de studenten aan om hun bed op te nemen en te wandelen, waarmee hij bedoelde dat ze het kwaad niet passief over zich heen moeten laten komen. Hij adviseerde hen om in christelijke kring niet al te groot over het kwaad te spreken. „Wals niet over het leed van een ander heen met grote woorden en dooddoeners, maar luister naar mensen in hun situatie.”

Naar buiten toe moeten christenen, aldus de inleider, juist niet te klein denken van het kwaad, maar dat benoemen als er iets fout gaat, bijvoorbeeld in een verzorgingstehuis. „Neemt de directie wel de juiste ethische beslissingen? Is er wat tegen te doen?”

Tijdens de discussie kwam de geschiedenis van Job, de grote lijder in het Oude Testament, ter sprake. „Denkmodellen van Jobs vrienden over het kwaad voldeden niet, maar ook Jobs berusting in het kwaad was niet afdoende. Toen God Zich openbaarde, viel Job stil, ook al begreep hij God niet. De geloofsweg is nodig om op de juiste manier met het leed om te gaan.” Dr. Hettema noemde Henoch, die wandelde met God. „Soms hoef je niet te praten over het leed, maar is er alleen maar een in stilte wandelen met God.”

„God kan nieuw bronnen in mensen aanboren, zodat ze met het leed kunnen omgaan”, stelde dr. Hettema. „Belangrijker dan het zoeken naar antwoorden op de vragen van het leed en het kwaad is het zoeken naar het werk van God in het hart.”