De burgemeester van Keulen weet intussen niets beters dan wat te bazelen over Keulen als multiculturele stad, waar ruimte is voor christenen, joden, moslims en atheïsten. Zo gaat dat: wie zijn eigen identiteit verloochent, geeft zichzelf uiteindelijk prijs. Welke ruimte er is voor kerkbouw in islamitische landen is bekend.De woorden van A. A. van Ruler (in 1966) mogen wat dat betreft profetisch worden genoemd. Als de Europese cultuurkring losraakt van God, zullen andere religies of ideologieën het ontstane vacuüm opvullen.

Van Ruler vulde dit specifiek in: „De islam staat opnieuw voor de poorten van Europa. Rome is er ook nog. Is de Reformatie er nog? Schenkt zij nog theocratisch uitzicht en theocratische hoop aan de wereld? Men is -vooral als men op reformatorische theologen en dito intellectuele christenen let- gedurig geneigd te zeggen: neen! De Reformatie is, althans in dit wereldhistorische opzicht, nergens meer. Geen sterveling die in dit kamp ook nog maar droomt over de theocratie. Ze gaan allen slaapwandelend alleen maar over de dakgoot van de tolerantie.”

Dit scherpe oordeel kon vandaag geschreven zijn. Het theocratisch gedachtegoed ligt in christelijke kring stevig onder vuur. Christelijk geloof en (overheids)macht gaan niet samen, zo luidt het. Jezus’ Koninkrijk is niet van deze wereld.

Het christendom doet niet mee op het speelveld van de machten. Christelijke politiek moet vooral bescheiden zijn, zonder pretenties. En héél tolerant.

Sinds christenen iets onder vuur liggen in ons land, buitelen theologen en christenpolitici over elkaar heen om te onderstrepen hoe tolerant in hun ogen een christelijke overheid wel niet zou zijn. En we mogen vooral niet in de valkuil stappen door een christelijke tegenover een islamitische macht te plaatsen. Het christendom kan niet met macht of geweld worden verdedigd of uitgebreid. Wie zo denkt, is vastgeroest in constantijnse concepten.

In het licht hiervan verbaast het dat er vanuit christelijke kring nog niet is opgeroepen tot een collectieve spijtbetuiging jegens de islamitische wereld, omdat Karel Martel in 732 bij Poitiers de uitbreiding van de islam met harde hand stopte.

En wat te denken van Wenen, waar een christelijke alliantie in 1683 de Turkse aanval afsloeg? Verschrikkelijk constantijns, al is het natuurlijk wel waar dat wij anders vandaag geen christenen zouden zijn.

Het is triest. Nederland en Europa worstelen met de islamisering. Christenen zouden moeten inzien hoe verrassend actueel het theocratische gedachtegoed is (zie artikel 36 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis).

Maar helaas, om in tel te blijven bij de politieke hoofdstroom is eerst de theocratische terminologie overboord gegooid en volgt nu de inhoudelijke kant. We mochten eens verdacht worden van een gebrek aan democratische gezindheid of van intolerantie.

Niet de Wet, maar de Bergrede is het kompas voor de overheid, zo kraaien we. Het verdedigen van een christelijke cultuur, kerstening, christelijke partijvorming, de Tien Geboden als universele leefwijze en richtsnoer voor de overheid, het blijkt allemaal een onheilig streven. Nostalgie. Heimwee naar dat wat geweest is.

En zo krijgt de islam -of welke totalitaire ideologie dan ook- van christenen ruim baan. Slaap refo, slaap.

Verdraagzaamheid is echter niet altijd een deugd; soms is het een deugd onverdraagzaam te zijn.

De Deltacommissie presenteerde onlangs haar plannen om ons land -geboren uit de Hervorming- de komende honderd jaren te beschermen tegen overstromingen. Soms vraag je je af wat we eigenlijk de aankomende honderd jaar willen beschermen.

Mr. D.J.H. van Dijk

De auteur is beleidsmedewerker voor de SGP-fractie in de Tweede Kamer.

Reageren aan scribent? gedachtegoed@refdag.nl.