Zelfs de vogels zijn stil in Noord-Korea
Een manier om indrukken te verwerken is ze van je af schrijven. Dat zal ook ongetwijfeld een van de doelen van Evert Schut zijn geweest. Toch heeft hij met de bundel ”Staatsgevaarlijke botsing” meer willen doorgeven dan spannende ervaringen waarbij hij zelf in het middelpunt zou staan. Gods werk dat soms onder moeilijke omstandigheden plaatsheeft, staat centraal.
Evert Schut is ”vicepresident field operations” bij Open Doors, een organisatie die christenen steunt in landen waar zij vanwege hun geloof worden vervolgd of verdrukt. Niet vreemd dus dat Anne van der Bijl, de oprichter van deze stichting, het boek van een voorwoord heeft voorzien.In deze reisverhalen wisselen ernst en luim elkaar af. Zo doet Schut verslag van komische gebeurtenissen die zich afspelen bij en in vliegtuigen. Maar de lezer wordt ook geïnformeerd over christenen die onder grote spanning en in het diepste geheim samenkomen.
De schrijver was bij een geheime bijeenkomst van christenen in China, bezocht gevangenissen in Peru en verbleef in de voormalige DDR. In het laatste land zat hij zelfs gevangen. De titel van het boek zinspeelt op die gebeurtenis. Schut kwam namelijk na een botsing die hij veroorzaakte in het gevang terecht. De dubbele betekenis van de titel wordt duidelijk als de schrijver aangeeft hoe de autoriteiten van de verschillende landen die hij bezocht hem als staatsgevaarlijk persoon beschouwden.
Indrukwekkend is het bezoek dat Schut bracht aan de grens van China en Noord-Korea. Vanaf een heuvel keek hij op de Noord-Koreaanse stad Mosul. Hij beschrijft in de bundel wat hij toen zag: geen verlichting, geen rokende schoorstenen, geen auto’s, treinen die alleen maar stilstaan, mensen die schichtig door de straten schuifelen, molshopen waaronder mensen begraven liggen die de hongersnood niet hebben overleefd. Zelfs de vogels waren er nog stil. De ”Geliefde Leider”, die verplicht bejubeld wordt, heeft de stad, ja, zijn hele land tot angstige, doodse stilte gebracht. Wat zou de schrijver de bevolking van deze geterroriseerde staat graag vertellen over een andere Geliefde Leider, Die leven brengt en hét leven geeft.
In het laatste hoofdstuk probeert Schut een antwoord te vinden op de vraag hoe het toch mogelijk is dat God dit lijden toelaat. In contrast met het beeld van een rechtvaardige en liefdevolle God zag hij op zijn reizen de ellende, de hopeloosheid en de uitzichtloosheid waarin mensen verkeren. Zijn advies, aan de Amerikaanse predikant Rob Bell ontleend, is te kijken naar Jezus. „Jezus toonde ons de realiteit van liefde. Jezus als mens in zijn vrijgevigheid en bewogenheid, zoals God is. In het vertellen van de waarheid, zoals God is, in het tonen van zijn liefde, vergeving, vrijgevigheid en bewogenheid, zoals God is.” In het zien op Jezus zijn mensen, „ondanks hun enorme verlies en tegenslagen, perspectief en hoop blijven houden”, aldus Schut.
Schuts’ taalgebruik is fris. Hier en daar moet hij oppassen niet al te populair te doen. Zo klinkt „het opentrekken van een blik gebed” mij wat te oneerbiedig in de oren.
Maar eerlijk is eerlijk: je leest dit boekje in één adem uit.
Achterin dit boekje zijn landkaarten en foto’s opgenomen die bij de diverse verhalen horen.
N.a.v. ”Staatsgevaarlijke botsing… en andere inspirerende reisverhalen”, door Evert Schut; uitg. Barnabas, Heerenveen, 2008; ISBN 978 90 8520 111 3; 73 blz.; € 8,95.
