Van de collectant aan de deur zijn we nog niet af. Met een totaalopbrengst voor goede doelen van ruim 40 miljoen euro in 2007 behoren deurcollectes tot ons cultuurgoed. Emigreren is de enige optie.Collectanten die de avondmaaltijd verstoren, valt niets te verwijten. Integendeel. Dat zijn schatten met maatschappelijke betrokkenheid: het cement van onze samenleving. Tussen halfzes en halfacht is hún gouden tijd. Elke collectant is een held.

Met de suggestie van de scribent ben ik het echter van harte eens. Als iedereen zijn verantwoordelijkheid neemt, kunnen we ons geefgedrag louter giraal houden en hoeft geen enkele deurcollectant zijn regenlaarzen nog aan te trekken.

Maar nu in de kerk. Zondag viel me ineens op hoe apart ons collecteren daar eigenlijk is. Als kerkmensen zijn we een beetje bedrijfsblind, vrees ik. Een willekeurige gast ga je toch niet om geld vragen? Wij wel. Daarmee geef je onbedoeld het signaal dat geld in de kerk belangrijk is. Terwijl het daar toch om heel andere dingen gaat.

Bovendien, het kan allemaal zo veel efficiënter. Als elk gemeentelid of gezin voortaan maandelijks naar draagkracht een vast bedrag aan de kerk overmaakt, is het geregeld. Een automatische opdracht loopt voortreffelijk. Voor degene die dan op zondag toch nog iets kwijt wil, volstaan bussen in de hal.

De voornaamste reden om te gireren is dat je giften fiscaal kunt aftrekken, zodat je globaal anderhalf keer zo veel kunt geven. En aangezien de meeste kerken nog plannen en wensen hebben voor onderhoud, verbouwing of orgel, is dit dé manier om het kerkinkomen drastisch te verhogen.

Linkerhand
Natuurlijk is dit geen nieuw idee en kennen al veel gemeentes collectebonnen of een ”vaste vrijwillige bijdrage”, maar te vaak is dit helaas nog taboe.

Of kinderen op die manier wel leren offeren? Dat komt echt wel goed.

Maar die linkerhand dan, die niet mag weten wat de rechter doet? Velen bankieren al via internet: anonimiteit verzekerd. En de penningmeester van de kerk heeft zwijgplicht.

De diakenen kunnen zo ontsnappen aan de muntenkringloop. Denk ook aan het risico van inbraken in kerkgebouwen.

Als kerkleden weten we ons toch hopelijk verantwoordelijk als rentmeesters? Wie zou het dan aandurven na de afschaffing van de collecterondgang het erbij te laten zitten? De predikant is zijn honorarium waard(ig), het kerkgebouw behoeft onderhoud, het orgel mag kwalitatief goed zijn. De eredienst is een liefdedienst, gedragen door de eigen gemeenteleden.

Daarom: einde kerkcollectezakken. Laat ze wel in de kerk hangen, als een monument: „Kijk, zo deden we dat vroeger.”

Geven is plicht, geven is vrijwillig, geven is noodzakelijk, geven maakt blij, dus doe het, maar wel gewoon thuis. Doordeweeks. Zodat we ’s zondags ’ongestoord’ kunnen luisteren en zingen. Mij lijkt die rust heerlijk!

De auteur is medewerker van stichting Woord en Daad. Ze schrijft dit artikel op persoonlijke titel.