Het was de Delftse ingenieur Emile Schiff die in 1908 het merk Vredestein introduceerde. Een jaar later begon hij met bewerken van rubber tot hakken onder die naam in Loosduinen. Van de hakken ging hij via tennisballen en vloerbedekking over op fietsbanden. Dat doet Vredestein vandaag de dag nog. De productie ervan verhuisde in 1999 naar Thailand en India. Beroemder zijn ze om hun autobanden.In 1912 besloot Schiff met vooruitziende blik het assortiment uit te breiden met autobanden. Even daarna brak de oorlog uit en ging Vredestein ook banden voor legervoertuigen maken. Na de oorlog komt de klad in de autobandenhandel. Met het begin van de Tweede Wereldoorlog valt de rubberaanvoer en daarmee alles voor Vredestein stil.

Na de oorlog wordt het bedrijf met behulp van het Amerikaanse Goodrich nieuw leven ingeblazen, de Amerikanen krijgen ruim 20 procent van de aandelen van de Nederlandsch Amerikaansche Autobandenfabriek Vredestein in handen. De focus ligt weer op de autoband. De gemeente Enschede weet het bedrijf te overtuigen daar een nieuwe fabriek neer te zetten, die er er nu nog zit.

In de jaren zestig liftte het bedrijf moeiteloos mee op de economische groei, even makkelijk ging het mee in de malaise van de jaren zeventig. Na de uitgifte van nieuwe aandelen wordt Vredestein volledig ingelijfd door de Amerikanen. Reorganisaties en saneringen ten spijt stijgt Goodrich ook het water tot de lippen. De Nederlandse overheid schiet Vredestein te hulp door zich gedeeltelijk in te kopen. In 1976 wordt de Staat volledig eigenaar en is Vredestein weer een Nederlands bedrijf.

Wanneer het medio jaren tachtig beter gaat en de overheid voorstander wordt van privatisering, keert Vredestein terug op de beurs. Een groep investeerders opererend onder de naam Vredestein Investment Consortium (VICO) haalt Vredestein weer van de beurs.

Vredestein krijgt in zijn jubileumjaar een nieuwe eigenaar, het Russische Sibur Holding. In de fabriek in Enschede worden nog altijd banden gemaakt.