Het kleine pontje over de Hollandsche IJssel met een capaciteit van maximaal twee auto’s is een schakel tussen de Krimpenerwaard en de Randstad. Het overgrote deel van de auto’s die passeren bestaat uit woon-werkverkeer in de richting van Den Haag. De plaatselijke bevolking vormt de overige klandizie. Moordrechters gaan in Gouderak naar het zwembad. Gouderakkers zitten op een sportvereniging in Moordrecht. Ontmoetingen van de jeugd vinden ook veel plaats op en rond de pont.Gert Bouter wilde in eerste instantie geen veerbaas worden. Zijn droomberoep was dat van vrachtwagenchauffeur. Die droom is uitgekomen, maar na enkele jaren kwam hij in 1968 in dienst bij zijn oom en stapte hij op de veerboot. Zeven jaar later stond hij aan het roer van de veerdienst. Er kwam een tweede pont. Meer personeel ging aan de slag. Momenteel zijn er vijf werknemers.

Hoe ziet het werk van een veerbaas eruit?
„In de beginjaren was het hard werken. Ik kwam soms wel aan tachtig uur in de week. De bediening van de beide pontjes is verdeeld in een vroege en een late dienst. In de overige uren werk ik aan onderhoud van de pontjes of doe ik het papierwerk en de administratie.”

Wat is de aanleiding om te stoppen?
„Toen ik mijn 61e verjaardag vierde, begon ik na te denken over mijn opvolging. Daar komt een heleboel bij kijken. Politieke aangelegenheden, zoals contacten met de gemeente, moeten bekend zijn. Daarnaast moeten technische weetjes en administratieve taken worden overgedragen. Uiteindelijk had mijn schoonzoon wel interesse in het bedrijf. Sinds 1 januari is hij samen met mij eigenaar van het veer. Af en toe vaar ik nog, maar ik ben er vooral voor advies. Na drie of vier jaar stap ik helemaal uit het bedrijf.”

Weemoedig?
„Aan de ene kant wel. Ik mis de fijne band met mijn personeel. Ook de contacten met de klanten zal ik missen. Het is soms dolle pret. De omgang met het publiek is voor 90 procent het mooie van het werk als veerman. Aan de andere kant ben ik niet weemoedig. Het is gewoon een keuze geweest die op enig moment genomen moet worden. Ik zal ook mijn hele verdere leven aan de pont verbonden blijven. Daarnaast is het heerlijk dat ik meer vrije tijd heb.”

Is het al rustiger?
„Eerst was ik helemaal vergroeid met de pont. Zelfs in de vakanties was ik druk met mijn werk. Elke dag belden ze mij wel een paar keer op. Mijn vrouw vond het maar niks dat zelfs de vakantie voor mij niet anders was dan: pont, pont en nog eens pont. Nu is het al veel beter. We hebben nu voor het eerst echt vakantie. Met ons plezierjacht varen we heel Nederland door. Geen telefoontje verstoort onze rust.”

Zijn er in al die jaren dat u het bedrijf runde tegenvallers geweest?
„Jazeker. Eind jaren negentig hadden we verschillende keren last van ijs op de rivier. De pontjes lagen soms wel weken aan de kant. Dat waren geen goede tijden. Een ander dieptepunt was de ontdekking van bodemverontreiniging in de Zellingwijk in 1982. Meer dan honderd gezinnen moesten vanwege gifstoffen geëvacueerd worden. Dat was een strop voor Gouderak. Verschillende winkeliers zijn door verlies van klanten failliet gegaan. Wij kwamen er uiteindelijk gelukkig doorheen.”

En de hoogtepunten?
„Het 25-jarig jubileum als veerbaas. Toen werd ik verrast met een compleet versierde boot. Overal ballonnen, slingers en andere versieringen. Nu, met het 40-jarig jubileum, gaan we ook een feestje bouwen.”