”Likdoorns, pleisters en zere kuiten. Korte en lange wandelingen door Europa”
Auteur: Herbert Paulzen
Uitgeverij: Bzztôh, Den Haag, 2002
ISBN 90 5501 946 1
Pagina’s: 224
Prijs: € 15,-. Voor liefhebbers van reisverhalen is ”Likdoorns, pleisters en zere kuiten” een aardig boek. Herbert Paulzen beschrijft daarin wat hij zag en beleefde tijdens zeventien tochten te voet. Als gids is het boek niet geschikt, zo is het ook niet in eerste instantie bedoeld. Als informatief leesboek kan het wel dienstdoen.

Stralend weer in Wales; stromende regen in het Zwarte Woud - voor wie wandelt, zijn de temperatuur en de luchtvochtigheid buitengewoon belangrijk. Dat blijkt uit de verslagen die Paulzen uitbrengt van zijn reizen door Frankrijk, Italië, Spanje en andere Europese landen. Zon en regen spelen daarin vaak een grote rol. Telkens verkent Paulzen gebieden te voet, met geen andere bagage dan een kleine rugzak. Hij ontmoet medereizigers en plaatselijke bewoners, proeft de streekgerechten en de wijn, slaapt in pensions of kleine hotels en maakt kennis met de natuur en de cultuur.

Zijn verhalen zijn behoorlijk persoonlijk getint. Dat zorgt enerzijds voor sfeer; anderzijds komt er nogal eens iets ter sprake dat er voor de lezer niet toe doet. Paulzen heeft een populaire manier van schrijven, hij gebruikt veel spreektaal en maakt (daardoor?) geregeld een stijlfout. Hoewel de bedoeling duidelijk zal zijn, refereert het woordje „ze” uit de volgende zin bijvoorbeeld aan niemand: „Whitesands Bay is één groot strand, en omdat het mooi weer is, liggen ze buik-aan-buik.” Foutieve samentrekkingen maken ook een onverzorgde indruk: „Ooit moeten er vijftienhonderd mensen (…) hebben gewoond, momenteel (terwijl er nu toch water is) slechts honderdtachtig.”

IJsdorp
Wie zich hier niet aan stoort, kan met plezier kennisnemen van landschapsbeschrijvingen, gewoonten en bezienswaardigheden in landen om ons heen. Paulzen bezocht „het beroemdste ijsdorp van de wereld”, Zoldo, en vertelt iets over de geschiedenis van het ijs. Hij komt in het land van de klokkenmakers en klokkendragers, het Zwarte Woud. Interessant is ook zijn relaas over een bezoek aan het „ongenaakbare” Schotse eiland St. Kilda in het slothoofdstuk.

Niet alle uitlatingen in dit boek getuigen van respect voor de Schepper en niet altijd is de woordkeuze even verheffend.