President Sarkozy van Frankrijk glorieerde begin deze week. Zijn Unie voor de Middellandse Zee kreeg de officiële instemming van maar liefst 43 staten. Opmerkelijk detail van de unanieme slotverklaring was de vastbeslotenheid van alle delegaties om het terrorisme in al zijn vormen te bestrijden, alsook „zijn sponsoren.”Laat nu Sarkozy’s speciale gast het Syrische staatshoofd Bashar al-Assad zijn. Uitgerekend een internationaal erkende terreursponsor.

Logisch genoeg dringt zich de vraag op hoe Sarkozy dit probleem gaat oplossen. Want neemt hij de gezamenlijke strijd tegen terreur en terreursponsoren serieus, dan zal het Franse staatshoofd zijn Syrische ambtgenoot moeten overtuigen van een complete politieke koerswijziging.

Het Assadregime is immers nauw gelieerd aan diverse terreurbewegingen in het Midden-Oosten. Voorop natuurlijk de Libanese Hezbollah en de Palestijnse Hamas, beide verklaarde doodsvijanden van de staat Israël. Aan een Syrische breuk met Hezbollah, Hamas en andere Palestijnse terreurorganisaties dient evenwel de beslissende breuk met strategische partner Iran vooraf te gaan. Eens kijken wat het presidentiële tegenbezoek van Sarkozy aan Assad in september concreet gaat opleveren!

Uiterst opgetogen reageerde Parijs ook op de Syrische aankondiging diplomatieke betrekkingen te willen aangaan met buurland Libanon. Sarkozy repte meteen van een „historische stap vooruit.”

Veelzeggender zijn echter de uiteenlopende reacties in Beiroet en Damascus op dit gezamenlijk voornemen. Vanzelfsprekend kijken Libanezen uit naar een normalisering van de betrekkingen met Syrië. Dat wil zeggen: de uiteindelijke erkenning van Libanons staatkundige soevereiniteit na ruim zestig jaar. Dat zou inderdaad een historische gebeurtenis mogen heten.

Geen sinecure
Het woordje historisch reserveerde Assad in Parijs daarentegen slechts voor de Frans-Syrische verzoening én de optie van een associatieverdrag van zijn land met de Europese Unie. Gewone relaties met Beiroet deed hij en passant af met „zeer belangrijk.” Slechts terloops ook meldde de Syrische staatskrant Tishrin het persoonlijke onderhoud van bijna een uur tussen Assad en diens nieuwe Libanese collega Suleiman onder Sarkozy’s beschermheerschap.

In het tweegesprek met Assad drong Suleiman terecht aan op een effectieve wederzijdse grensbewaking tegen illegale wapentransporten. Dat zou tegelijk het einde betekenen voor de Syrisch-Iraanse militaire hulp aan Hezbollah. Dat zou een aansprekend begin van naleving inhouden van de schone woorden van de slotverklaring van de Unie voor de Middellandse Zee: algehele terreurbestrijding aan al haar boorden. Maar vooralsnog houdt Syrië, Sarkozy ten spijt, de schone schijn onverdroten op.

Of toch niet helemaal. President Assad vermeed in Parijs zichtbaar elk menselijk contact met de eveneens aanwezige premier Olmert van Israël. Gegeven deze fysieke Syrische afkeer van de regeringsleider van de Joodse vraag, dringt zich des te sterker de vraag op naar het nut van het lopende, indirecte Israëlisch-Syrische vredesoverleg onder Turkse bemiddeling. Schone schijn van Syrië soms? Geen sinecure voor Sarkozy om die straks werkelijk diplomatiek weg te poetsen in Damascus.

De auteur is lid van het Europees Parlement voor de ChristenUnie-SGP.