Een woud aan mislukte projecten
Even dacht ik nog: Waar zal je je druk om maken? Wat is uiteindelijk 20 miljoen euro? Op het totaal van de begroting van ons lieve vaderlandje is het peanuts, niet meer dan een zandkorrel in de Sahara. Maar aan de andere kant: wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd. Bovendien kun je met het geld een hoop goede dingen dingen doen. Hoeveel arme sloebers in Soedan zou je er niet mee kunnen helpen? Of, om dicht bij huis te blijven, hoeveel overbelaste werkers in de zorg zou je er niet een plezier mee kunnen doen?
Waar het om gaat, is dat ons land 21 gemeenten telt die verhoudingsgewijs veel Antillianen binnen hun grenzen hebben. Dan weten we het wel: Problemen. Voor een deel komt dat doordat Antillianen naar Nederland zijn getrokken om hier in drugs te handelen en andere kwalijke praktijken te bedrijven. Dat geldt echter niet voor iedereen. Integendeel, de meesten (overwegend jongeren) komen naar ons land uit economische motieven. Helaas missen velen de aansluiting met het onderwijs en dan duurt het niet lang of ook zij komen in de criminaliteit terecht. Het is het oude verhaal van ledigheid en des duivels oorkussen. Ze krijgen de verkeerde vrienden en binnen de kortste keren zitten ze zelf tot over hun oren in de verdovende middelen.De 21 zogeheten Antillengemeenten hebben al van alles bedacht om deze jongeren weer op het rechte pad te krijgen. Oeverloos is er vergaderd en eindeloos is er overlegd. Dat heeft geresulteerd in een woud aan projecten. Volgens een telling bedraagt hun aantal inmiddels 128.
Sinds kort is er iemand die weet wat die projecten hebben uitgehaald. Zijn naam is drs. Rodney Bos en hij is bestuurskundige bij het politiekorps van Den Haag. Ook hij heeft met ontspoorde Antillianen te maken en kent zodoende de materie van binnenuit. Vraag aan hem wat het resultaat is van die 128 projecten en hij zal het volgende, verbijsterende antwoord geven: nihil. Het bedrag dat hiermee was gemoeid, wist u al. Dat is de eerdergenoemde 20 miljoen euro.
De oorzaak dat het steevast misgaat, is volgens Bos heel simpel. Gemeenten opereren alsof ze op een eiland leven en weigeren kennis uit te wisselen. Iedereen probeert dus zelf het wiel uit te vinden. Ambtenaren spreken elkaar wel, maar ze vertikken het om hun ervaringen te delen, aldus Bos. Er is geprobeerd om gemeenten, politie en justitie bij elkaar te krijgen, maar dat hielp niet. Gemeenten zeiden ronduit dat ze niet aan anderen gingen vertellen waar ze mee bezig waren. Dat hoefden anderen niet te weten.
Uiteindelijk schreef Bos er -onder de titel ”Antillianen, crimineel of gewoon anders”- zelf maar een boek over waarin hij aangeeft hoe projecten wel succesvol kunnen worden uitgevoerd. Erg ingewikkeld is het allemaal niet. De kleine groep die notoir crimineel is, moet gewoon keihard worden aangepakt. De grote groep die tussen wal en schip dreigt te vallen, moet je naar zijn zeggen „bij kop en kont beetpakken en niet meer loslaten.”
De misvatting onder veel hulpverleners is volgens hem dat ze denken dat Antillianen die daaraan behoefte hebben zich wel zullen melden bij de servicepunten die speciaal voor hen in het leven zijn geroepen. Die hulpverleners zien over het hoofd dat de doelgroep zijn trots heeft en daar niet zomaar overheen kan stappen. Ze zelf naar zo’n steunpunt brengen is dus een absolute must, evenals een intensieve begeleiding en een goed sociaal vangnet.
De kosten kunnen volgens het boek van Bos ook aardig in de hand worden gehouden als gemeenten meer oog zouden hebben voor de zogeheten zelfhulporganisaties. New Song is er een voorbeeld van. Het is een organisatie die vrijwel uitsluitend bestaat uit Antilliaanse vrijwilligers en in diverse grote steden afdelingen heeft. De mensen van New Song werken bijvoorbeeld samen met ouders en weten precies wat er leeft onder de jongeren. Een ander voordeel is dat ze ook ’s avonds actief zijn. Antillengemeenten hebben eveneens opvangplekken, maar daar heb je niet veel aan als die ’s middags om vijf uur dichtgaan omdat dan de werkdag van het personeel er opzit.
Je zou zeggen dat veel Antillengemeenten enthousiast zijn over de aanpak van New Song en verwante organisaties, maar dat valt bar tegen. Veel hulp hebben de mensen van New Song naar eigen zeggen tot nu toe niet gehad. Gevolg is bijvoorbeeld dat de huisvesting een nijpend probleem is. Een van de afdelingen zag zich in de veertien jaar dat ze bestaat gedwongen al meer dan dertig keer te verhuizen.
De betreffende gemeentebesturen moeten dus nog een hoop leren. Mochten hun subsidiepotten ondanks al die projecten nog niet helemaal leeg zijn, dan heb ik een welgemeend advies: Kopen dat boek!
