De wonderlijke capriolen van Cohen
Er zullen maar weinig mensen zijn die een hekel aan hem hebben. Hij is in de omgang namelijk een ontzettend aardige man: Job Cohen, de burgemeester van Amsterdam. Alleen al de wijze waarop hij zich voor zijn vrouw opoffert, duidt erop dat de man tot op het bot deugt. Zij heeft MS en is afhankelijk van een rolstoel. Al heel veel heeft Cohen zich ontzegd om voor haar te kunnen zorgen. In de tijd dat hij burgemeester van Amsterdam is, heeft hij minstens twintig buitenlandse reizen afgezegd omdat hij vond dat hij dat tegenover haar niet kon maken. Ook eist hij steeds van organisaties die hem uitnodigen dat er voorzieningen worden getroffen zodat zij erbij kan zijn.
Ook met een aantal van zijn politieke opvattingen valt goed te leven. Hij is eerder een man die wil behouden dan afbreken. In zekere zin zou je hem conservatief kunnen noemen. Dat zat er al vroeg in. Zo vertelde hij in een vorige week gepubliceerd interview met Vrij Nederland dat hij op de middelbare school was weggestemd als klassenvertegenwoordiger omdat hij ervoor had gezorgd dat klassenfeestjes om halftien afgelopen moesten zijn. Dat vond hij een prima tijd. Ook toen al was hij er dus niet op uit de popiejopie uit te hangen.Zijn mening over de rol van religie doet eveneens sympathiek aan. Hoewel hij zelf een niet-godsdienstige Jood is, vindt hij dat de overheid religie hoog dient te waarderen omdat ze het bindmiddel is voor de samenleving. Met zo’n uitspraak scoorde je in de tijd dat hij dat pleidooi hield bepaald geen punten, maar dat interesseert hem op zo’n moment kennelijk niet.
Als staatssecretaris van Justitie zorgde hij voor een stevige Vreemdelingenwet. Die achtte hij nodig om de toestroom van gelukzoekers te beteugelen. Op dat onderdeel kom je binnen zijn partij, de PvdA, wel andere opvattingen tegen. Van anderen zou zo’n verscherping van de wetgeving wellicht niet zijn gepikt. Hij loodste die vrijwel ongeschonden door het parlement.
Ook als burgemeester van Amsterdam onderscheidt hij zich. Hij is uitgegroeid tot het gezicht van de stad en dat kon van zijn voorgangers niet altijd worden gezegd. Maar op een onderdeel haalt hij steeds de meest wonderlijke capriolen uit: de integratie van moslims. Dan is hij niet te volgen. Hij wil de boel bij elkaar houden, roept hij steeds en dat is uiteraard een loffelijk streven. Maar de manier waarop hij dat wil doen, daar is echt heel veel op af te dingen.
Anderhalf jaar geleden kwam hij met het plan een multicultureel debatcentrum, Marhaba, op te richten dat de islam wil bevrijden van zijn orthodoxe trekjes. Moslims moesten er verlichte ideeën op gaan nahouden. Die wens hebben wel meer mensen en daar is op zich niets mis mee, maar de laatste die zich daarmee moet bemoeien, is de overheid. Cohen vond van wel en stelde de gemeenteraad voor een startsubsidie van 400.000 euro beschikbaar te stellen. De paarse meerderheid in de raad was lovend, alsof ze nog nooit van het principe van scheiding van kerk en staat had gehoord.
Vorige week presenteerde Cohen een nota waarin hij zijn eerder uitgesproken voorkeur voor liberale vormen van religie toch weer loslaat. En dat is winst. Want stel je voor dat voortaan op het stadhuis in Amsterdam wordt uitgemaakt hoe moslims, Joden en christenen over -ik noem maar wat- pornofilms of prostitutie moeten denken. Gelukkig ziet de burgervader in dat het die kant niet op moet. Maar wat hij met de ene hand terugneemt, geeft hij met de andere weer weg. Wat volgens hem geen probleem is, is overheidssteun aan religies. Weliswaar met de blinddoek op -dus zonder eerst het godsdienstige vlees te keuren- maar toch. Religies die een zetje kunnen gebruiken, moeten daarvoor bij de overheid terechtkunnen, vindt Cohen.
Om de schijn van bevoordeling te voorkomen, zegt hij geen onderscheid te willen maakt tussen moslims, christenen of Joden. Maar wie hem een klein beetje kent, weet bij wie het geld terechtkomt. Toen hij het had over religie als bindmiddel, bedoelde hij de islam en nu hij het heeft over religies die hulp nodig hebben, bedoelt hij weer de islam.
Ik moest denken aan dat omaatje uit Amsterdam-Noord dat onderlaatst in deze rubriek langskwam. Ooit woonde ze in een gezellige buurt, nu is die volledig verkleurd. In haar flat van veertig woningen is ze de enige autochtoon. Ze heeft meegemaakt dat het bloed van de geslachte schapen tijdens de ramadan tappelings van de balkons afdroop. Sommige mannen, gehuld in lange gewaden, keuren haar geen blik waardig omdat ze van de andere kunne is. Met veel buurvrouwen is nauwelijks contact mogelijk, want die mogen niet alleen naar buiten. Eentje loopt er in een boerka en is dus onherkenbaar. Onlangs is er nog een kind weggehaald omdat de man vond dat zijn ex een losbandig leven leidde. Oma weet nu dat ze niet naar het stadhuis hoeft te bellen, want dit soort orthodoxie heeft van Cohen niets te vrezen. Integendeel, die kan juist rekenen op een aanmoedigingspremie.
