Civiele jihad
Dr. Christine Schirrmacher is verbonden aan het Instituut voor islamvragen van de Duitse Evangelische Alliantie. Zij fungeert als hoogleraar voor bestudering van de islam aan de Evangelische Theologische Faculteit in Leuven, België en is docent islamkunde aan de Vrije Theologische Academie in Giessen, Duitsland. Dat doet vermoeden dat zij een deskundige bij uitstek is. Toch ging -alweer even geleden- haar lezing in de Oostenrijkse stad Traun niet door. Moslims protesteerden.
Schirrmacher zou spreken op een congres dat op touw was gezet door een comité dat integratie van buitenlanders in Europa bevordert. De organiserende werkgroep bestond uit vertegenwoordigers van evangelische, protestantse en rooms-katholieke kerken. In het comité participeerden ook enkele moslims. Die hadden geen moeite met het uitnodigen van de spreker. Tot een uit Irak afkomstige moslim, Omar al-Rawi, de organisatoren onder druk begon te zetten.Omar al-Rawi zit als sociaaldemocraat in het regionaal bestuur van Wenen. Hij is namens de islamitische geloofsgemeenschap in Oostenrijk belast met de portefeuille Integratie. De website van de SPÖ toont een lachend portret. Maar Omars manier van doen is niet zo welwillend. Bij zijn protest tegen deelname van Schirrmacher aan het congres noemde hij haar een „bekende anti-islamitische en antimoslimse activiste.” Er dreigden bomaanslagen. Zij moest zwijgen.
De lezing inventariseert. Zij beschrijft hoe het met moslims in Europa gaat. Velen zijn teleurgesteld en missen de aansluiting met de Europese cultuur. Dat roept bij die moslims vragen op. Tal van gezinnen brengen de islam met meer ijver in praktijk, omdat zij hun culturele wortels niet willen vergeten. Schirrmacher zet ook vragen op een rij van oorspronkelijk in Europa levende mensen. Bidden die mensen in de moskee? Worden er politieke preken gehouden? Dat is heel reëel.
Dat moslims zich stoorden aan Wilders’ film ”Fitna” valt te begrijpen. Datzelfde geldt ten aanzien van de cartoon van de Deen Kurt Westergaart die Mohammed laat zien met op zijn hoofd een tulband in de vorm van een bom met een aangestoken lont. Maar van het bespottelijk maken van de islam of het geven van een valse voorstelling van zaken lijkt in het verhaal van Schirrmacher geen sprake. Bovendien: het gaat niet eens om beelden, maar slechts om woorden.
Met welk recht valt zo’n hoogleraar dan als activist te betitelen? Zij heeft een reeks doorwrochte publicaties op haar naam staan. Een activist is echter iemand die voorrang geeft aan de daad boven het nadenken. Activisme in de politiek is, zegt Van Dale, „het met alle mogelijke middelen streven naar een veelal politiek doel, vaak met buitenparlementaire middelen.” Dat lijkt een nieuw kunstje. Wie geen argumenten vindt tegen redelijkheid, verklaart z’n gesprekspartner tot activist.
Turkse moslims probeerden in 1529 en in 1693 met geweld Wenen te veroveren. Dat lukte niet. Toch lopen er inmiddels miljoenen moslims rond in Europa. Best. Als ze niet proberen Europa van zijn joods-christelijke wortels af te snijden. Daarmee zijn Omar al-Rawi c.s. bezig. Schirrmacher wees er trouwens zelf op: „Het is bedenkelijk dat veel islamitische organisaties in Europa erop aandringen dat er niets negatiefs over de islam openbaar gemaakt mag worden.”
De actie van Omar al-Rawi heeft iets weg van civiele jihad. Het Arabische woord jihad duidt op gewapende strijd. Moslims legden het vaak uit als geloofsplicht: oorlog voeren tegen niet-moslims. En als wapens opgeborgen moeten worden? Terwijl jihad toch een religieuze plicht is? „Dan starten wij een civiele jihad”, zei recent een moslim in Egypte tegen iemand van deze krant. „Invloed uitoefenen. Via internet; of via projecten waar mensen werk vinden en moslim worden.”
