Patricia van Trigt (44) woont sinds zes jaar in Zweden. De plaats Ludvika, waar ze met man (50) en drie kinderen neerstreek, ligt ruwweg 50 kilometer ten zuiden van het stadje Falun, beroemd vanwege de kopermijnen. „Qua breedtegraad liggen we iets hoger dan Uppsala. We kunnen goed in een dag naar Stockholm heen en weer.”In Uppsala gaat na de zomervakantie haar zoon van 18 studeren. „Hij doet nu het laatste jaar natuurwetenschappen op wat hier gymnasium heet en studeert straks techniek.” Zweden werd echt z’n land. „Geen van de kinderen wil terug.” Al loopt dochter Quinta (20) op dit moment stage in Weesp: bij Visit Sweden, het Zweeds verkeersbureau. De jongste, een dochter van 13, zit in groep 8 van de basisschool.

De familie verliet Nederland niet uit frustratie. „Dat is geen goede drijfveer. Al vlogen de Haagse regelgeving, de drukte en de criminaliteit ons soms wel aan. Wie niet? Bij ons was het echter vooral de gedachte: er moet meer zijn in het leven dan een goede baan, een fraai huis, elke drie jaar een nieuwe auto. Je kunt dat natuurlijk nog dertig jaar volhouden als je gezond blijft, maar wij wilden radicaal een andere richting inslaan.”

Scandinavië was hen goed bekend van vakanties. „De jaren voordat we emigreerden stonden we steeds vaker voor etalages van makelaars, liepen we door dorpjes met de vraag hoe het zou zijn hier te wonen en te werken.” Een zoete droom mondde uit in een koene daad. „We begonnen een hotel, trokken veel Nederlanders als gast, ongeveer de helft.” Het draaide prima, maar na vier jaar verkochten ze de boel toch. „De combinatie met een gezin was niet goed vol te houden.”

Haar man werd vrachtwagenchauffeur bij de posterijen. „Omgeschoold op overheidskosten.” Patricia van Trigt solliciteerde als bemiddelaar op het arbeidsbureau in Ludvika en werd gekozen uit 350 kandidaten. „Na enige tijd met werklozen te hebben gewerkt, werd ik bedrijfsbemiddelaar. Dan kijk je vooral vanuit de werkgever.”

Vorig jaar werd ze benaderd door de regio Dalarna. Of ze mee wilde werken met het ”naar Zweden lokken” van Nederlanders. Het project ”Verhuizen naar Dalarna” loopt sinds oktober 2007 en in maart 2008 stond Van Trigt er mee op de Emigratiebeurs in Nieuwegein. Volgende week zaterdag is ze opnieuw in Nederland, dan op ”Nordic Working”, een beurs die in het zogeheten Scandinavische Dorp van Eelderwolde -bij Groningen- wordt gehouden. „Eures organiseert die, het Europese netwerk van arbeidsbureaus. Zij zijn gespecialiseerd in het plaatsen van werknemers in een willekeurig buitenland. Ook Nederlanders die mensen uit Zweden zoeken, kunnen terecht bij Eures.”

Van Trigt heeft hoge verwachtingen. „Na de Emigratiebeurs 2008 wist een groot aantal Nederlanders dat ze naar Zweden wilden verhuizen. Hiervan zijn tien families inmiddels zo ver dat ze voor de jaarwisseling definitief verkassen. De eerste is er al en deze maand zet een Amsterdams gezin -beide partners werkten bij de politie- voet aan wal in Ludvika. „Hij gaat in eerste instantie aan de slag op een gemeentelijke grasmaaier, zij kijkt eerst even rond.” De taal leren gebeurt doorgaans via de gratis cursussen Svenska För Invandrare van gemeenten.

Wat kost een huis in Dalarna dat vergelijkbaar is met een Nederlandse twee-onder-een-kap van een ton of drie? „Voor 80.000 tot 100.000 euro woon je vrijstaand op 1000 tot 1500 meter grond. Voor het buitengebied mag daar 20.000 af en kan er een hectare grond bij komen.” De Van Trigts wonen aan de rand van Ludvika, in een huis met 300 vierkante meter woonoppervlak en 3 hectare grond erbij, tegen een bosrand gelegen. „We woonden in Maarssenbroek ook prima, maar het valt niet te vergelijken met hier.”

Via de website dalarna.se/move kunnen belangstellenden in gesprek raken met Van Trigt. Waarom Dalarna en niet de zuidelijker landstreek Värmland? „Daar zitten al veel Nederlanders. Zó veel dat de Zweden het daar inmiddels beginnen te merken. De huizenprijs stijgt, sommige nieuwelingen integreren slecht of niet. Ze blijven bij elkaar klonteren. In Dalarna vind je zulke enclaves niet. Er wonen ruim 100 Nederlanders, dan heb je ’t gehad. Op een bevolking van 250.000 vind je die niet terug. Velen runnen een eigen bedrijf: een hotel, camping of een bed&breakfast. Toeristisch is het een sterke regio.”

Maar de streek ontvolkt, jongeren trekken naar de stad. „Van de beroepsbevolking in Dalarna is een kwart tussen de 57 en de 65. Binnen acht jaar gaan die dus met pensioen. Kende het arbeidsbureau twee jaar geleden twee branches met veel vacatures -bouw en installatiebranche-, nu zijn er 32 sectoren met tekorten. Ik wacht al twee jaar op een garage. Mijn man was facilitymanager bij Heineken en is nu chauffeur. Je kunt alles worden. De werkloosheid in Dalarna is 1,9 procent, de helft van de werklozen is niet beschikbaar vanwege bijvoorbeeld ziekte. Houd je krap 1 procent over.”

Tv-programma’s als ”Ik vertrek” en ”Het roer om” bevorderen emigratie, zoveel is zeker. „Nederlanders zijn niet vies van avontuur.” Beter is het om grondig te werk te gaan. „Regio Dalarna werkt met vijftig mentoren: mensen die potentiële landverhuizers adviseren en bijstaan. Daar zijn twaalf Nederlanders bij die elk contacten onderhouden met een paar gezinnen.”

Wat trekt Van Trigt het meest in haar nieuwe woonstreek?

„Dalarna is niet ver: vijf uur rijden naar Kiel, nachtje varen en uitgerust nog zo’n stuk in Zweden. Je vindt rust, maar zit nog laag genoeg in Zweden om ook ’s winters de zon nog te zien. Ik houd van echte seizoenen. Op dit moment is het warm, straks heb je sneeuw en ijs. Niet dat Nederlandse gekwakkel. Heerlijk langlaufen in de heuvels. De kwaliteit van het leven is hoog, maar je zit niet in een voortdurende ratrace. Dat is zó heerlijk.”