Het volgende verhaal is echt gebeurd. Een voorganger in Istanbul gaat naar zijn lokale bank om een rekening voor zijn kerk te openen. De bankmedewerker kijkt hem aan en zegt dan: „Hoe kan uw kerk nu een bankrekening openen? U bestaat helemaal niet.”Hoewel echt gebeurd, zal een dergelijk verhaal in de meeste westerse landen niet zo snel voorkomen. Hier heeft de kerk nog altijd een bepaalde voorkeurspositie. Kerken maken aanspraak op belastingvrijstellingen, onze strijdkrachten kennen legerpredikanten en we kunnen in alle vrijheid en openheid overal onze erediensten houden, zonder dat we ons zorgen hoeven maken dat kerkelijke eigendommen in beslag worden genomen of dat gemeenteleden in de gevangenis terechtkomen.

Toch omschrijven we onszelf in toenemende mate als verdrukte kerk. Hoe komt dat? Naar mijn mening is dat niet omdat we vervolgd worden zoals onze broeders en zusters in Soedan, China of Saudi-Arabië, maar omdat we onszelf genegeerd of buitengesloten voelen.

En omdat we genegeerd en buitengesloten worden, proberen we onszelf vanuit de marge terug te vechten naar het centrum. De conclusie lijkt te zijn dat de beste manier om als kerk weer invloed te krijgen, is door deel te nemen aan het politieke proces. Terwijl dat slechts één manier is om de maatschappij te beïnvloeden.

Politiek is een geldige roeping. William Wilberforce (Engels parlementariër, 1759-1833) was een duidelijk voorbeeld van een gelovige die zijn leven gaf als dienstknecht van Christus in de politieke arena. Zijn levenslange strijd tegen de slavernij had opmerkelijke resultaten.

Woede
Maar laten we eens kijken naar de vervolgde kerk ten tijde van het Romeinse rijk. Kindermoord was niet alleen een veelvoorkomend verschijnsel, het was bovendien legaal. Reageerde de kerk door senatoren en rechters te kiezen die deze doodscultus konden ondermijnen? Of kozen ze een nieuwe keizer?

Dat lag duidelijk niet binnen de mogelijkheden. In plaats daarvan trokken de christenen de heuvels in om zich te ontfermen over de kinderen die daar werden achtergelaten om te sterven. Ze namen de kinderen mee naar huis en voedden ze op als waren het hun eigen kinderen. Daarmee wierpen ze de doodscultus volledig omver.

Op deze en vele andere radicale manieren, trok de kerk de bedoelingen van het keizerrijk in twijfel. Daarmee laadden ze de woede van de toenmalige maatschappij op zich. Waarom werd deze marginale sekte niet genegeerd totdat hij zou uitsterven vanwege onverschilligheid of gebrek aan aandacht?

Dat is eenvoudig: de dreiging van Jezus. De Romeinse cultuur stond niet neutraal tegenover de aankondiging van Gods regering door Christus. De boodschap van het Koninkrijk gaat niet slechts over iets wat we ontvangen. Het gaat over een verandering van loyaliteit. De verklaring ”Jezus is Heere” werd beschouwd als subversief. Het was een bedreiging van alles wat de Romeinen lief was. Daarom moesten christenen sterven. Daarom probeerden tirannen als Stalin en Mao de kerk uit te roeien.

John Wesley
Wat is de meest krachtige bedreiging die van ons uit gaat? Dat is niet het dreigement van het geven of onthouden van onze stemmen. Het is, heel eenvoudig, de dreiging van Jezus; de dreiging van genade en liefde door het Evangelie, waardoor niets hetzelfde blijft en alle dingen nieuw worden.

Een vrijwel onbekend feit over de grote opwekking in het achttiende-eeuwse Engeland is dat de volgelingen van John Wesley (1703-1791) vaak het slachtoffer werden van berovingen. Vrouwen werden soms verkracht, bezittingen en huizen werden verwoest.

Ik ken een man in Philadelphia die daar een hulpverleningsorganisatie leidt. Zijn mensen proberen te evangeliseren binnen de plaatselijke homogemeenschap. Hij en zijn medewerkers ontvangen soms doodsbedreigingen. Waarom? Omdat Jezus’ genade voor een wereld in pijn de status-quo bedreigt van hen die hun leven op deze pijn bouwen.

Wij moeten politiek actief zijn. Als we op dat gebied falen, ontkennen we feitelijk dat Jezus’ genade zo ver reikt als de vloek wordt gevonden. Maar christenen zijn pas echt geloofwaardig als ze het Woord prediken en er naar leven. Als saboteurs van de status-quo. Politiek kan ons nooit bevrijden van deze dure verantwoordelijkheid.

De auteur is predikant van Knox Presbyterian Church in Ann Arbor, Michigan en geeft tevens les aan het Reformatorisch Seminarie in Istanbul (Turkije). Dit artikel werd eerder gepubliceerd op www.breakpoint.org van het Amerikaanse Prison Fellowship.