Dat is kort samengevat de boodschap die 26 Zeeuwse predikanten dinsdag afgaven in een open brief aan de Britse godgeleerde, die in haar publicaties zegt dat God misschien „een idee is dat tot het verleden behoort.”Het initiatief om een open brief te schrijven is beslist positief. Een dergelijk getuigenis zou de kerk vaker mogen geven, zeker omdat in onze snel ontkerstenende samenleving geregeld de naam en zaak van God en Zijn gebod in het geding is.

Als gevolg van gewenning lopen kerken het gevaar te zwijgen waar ze spreken moeten. Er is nauwelijks nog iets dat algemene verontwaardiging oproept. En als je protesteert, wordt er toch niet geluisterd.

De Nadere Reformatie, de beweging in de zeventiende eeuw die aandrong op voortdurende reformatie van het volk en de kerk, legde zich niet neer bij de verwording van het volksleven. Overheid en volk werden bij herhaling aangesproken op ontsporingen en opgeroepen tot terugkeer naar de Bijbel. Dat deden de voormannen niet alleen vanaf de kansel, maar ook door pamfletten en door brieven aan stadsbestuurders te publiceren.

Dat laatste vergde in die tijd wellicht nog meer zelfverloochening dan in onze dagen. Immers, het stadsbestuur was ook verantwoordelijk voor het uitbetalen van de traktementen aan de dominees. Al te harde kritiek van predikanten kon henzelf op den duur treffen in hun eigen portemonnee.

Desondanks fulmineerden de predikanten tegen georganiseerde volksfeesten of tegen overheidsmaatregelen omdat deze in strijd met de Bijbel en de gereformeerde levensstijl waren. Daarbij was hun ervaring vaak te ploegen op rotsen. Toch gingen zij door.

Naast gewenning blijkt de huidige kerkelijke verdeeldheid vaak een bezwarende factor te zijn voor het kerkelijk getuigenis naar de samenleving. De onderlinge verschillen maken dat het gesprek met elkaar over verontrustende maatschappelijk ontwikkelingen vaak slechts sporadisch wordt gevoerd. Terwijl dat beslist nodig is om een stem te hebben die wordt gehoord. Immers, wanneer een kerkgenootschap of een individuele predikant protest aantekent, maakt dat bij bevolking, politiek of overheid minder indruk dan wanneer kerken of predikanten dat gezamenlijk doen. Vanuit menselijk perspectief bezien is de macht van het getal nog steeds relevant.

De open brief van 26 Zeeuwse predikanten is tegen die achtergrond uniek. De ondertekenaars komen namelijk uit zes verschillende kerkverbanden. Zij delen met elkaar de zorg over de standpunten van Karen Armstrong. Daarom verheffen zij in gezamenlijkheid hun stem. Dit initiatief, deze aanpak verdient navolging bij andere gelegenheden waar een publieke getuigenis op grond van Bijbel en belijdenis gewenst is. De praktijk heeft nu geleerd dat een dergelijk initiatief zonder ingewikkelde structuren tot stand kan komen, zeker wanneer de zorg over het moreel verval innerlijk beleefd wordt.

De vraag of het niet gepaster is persoonlijk met de Britse theologe te spreken over haar standpunten in plaats van het publiceren van een open brief, is snel beantwoord. Het een hoeft het ander niet uit te sluiten. Maar Armstrong is zelf in de openbaarheid getreden met haar publicaties. Daarmee heeft ze het debat uitgelokt en vragen haar standpunten om een publiek weerwoord. De kerk is in zo’n situatie geroepen profetisch te spreken, dat wil zeggen niet primair de mensen aankondigen wat hun boven het hoofd hangt, maar vooral te vertellen wat hun te doen staat.