In de tijd van Louis Couperus sloften oude mensen voorbij, het verleden op hun schouders meetorsend. Vandaag de dag hebben pensionado’s nog een heel leven voor zich. In het essay ”Van oude mensen, de dingen die gaan komen” schetst emeritus hoogleraar in de klinische geriatrie, Dick Sipsma, een nogal vrolijk (en aards gericht) beeld van de ouderdom. Aan de horizon verschijnt de ”novogeront”, de nieuwe oudere. Nu het aantal ouderen sterk toeneemt, hebben we volgens hem een positieve visie nodig op de geestelijke, lichamelijke en maatschappelijke mogelijkheden van de mens op latere leeftijd. De huidige demografische situatie is een historisch novum en vraagt een andere inrichting van de samenleving en een herziening van denken over ouderdom.

Sipsma ziet een belangrijke rol weggelegd voor de oudere mens, die hij niet ziet als een duur onderdeel van onze maatschappij, maar als een steunpilaar. In de prikkelende visie van Sipsma is vergrijzing geen doem maar een zegen. Daarvoor is in zijn optiek wel een andere manier van leven nodig. Niet veertig jaar buffelen en dan ineens van het leven gaan ’genieten’, maar: „Als men na de periode van educatie aan het werk gaat, moet er voldoende ruimte zijn om de educatie voort te zetten, kennis te verdiepen en te vergroten of nieuwe kennis op te doen. Daarnaast zal er voldoende ruimte moeten zijn voor recreatie. Dat wordt vrije tijd in de letterlijke betekenis van recreatie, ruimte om zichzelf te herscheppen.”

Wie zijn vrije tijd ook in geestelijke zin recreatief gebruikt, kan deze zienswijze alleen maar onderschrijven.