Arthur Walkington Pink wordt wel de laatste der puriteinen genoemd. Van hem kan worden gezegd dat hij lerende schreef en al schrijvende leerde. Ook in het boek ”Een waar geloof” brengt hij bekende en behartigenswaardige zaken onder woorden. De geschriften van A. W. Pink (1886-1952) kenmerken zich door een nauwgezet en voortdurend Schriftonderzoek. Hij werd door sommigen als arminiaan beschouwd, omdat hij leerde dat allen onder de eis van geloof en bekering vallen. Door anderen werd hij als hypercalvinist beschouwd, omdat hij de soevereiniteit van God benadrukte en leerde dat geloof en bekering gaven van God zijn.

Het boek ”Een waar geloof”, dat in 1932 onder de titel ”Saving Faith” verscheen en nu in het Nederlands is vertaald door E. J. Brouwer, valt in verschillende delen uiteen. In het eerste deel, met als titel ”Tekenen der tijden”, tekent Pink de treurige toestand van de kerk. Hij analyseert wat er tekortschiet aan veel Evangelieprediking in zijn dagen. De oproep om ”gewoon te geloven” en de suggestie dat de mens dit kan, worden door Pink tegen het licht van Gods Woord gehouden. Een kenmerkend citaat in dit verband: „Het is beter mensen weg te jagen door een trouwe prediking, dan de Heilige Geest weg te jagen door ontrouw toe te geven aan het vlees” (22). Vanuit Bijbels perspectief beschrijft Pink wat het geloof is en hoe men gelovig wordt.

Deel twee spreekt over het zaligmakend geloof. De auteur begint met een behandeling van wat het zaligmakend geloof niet is. Als hij spreekt over de aard van het geloof, merkt hij een aantal zaken op waarin ik hem van harte bijval. Zo noemt hij onomwonden dat er tweeërlei kinderen des verbonds zijn. Geloof is niet iets wat oppervlakkigheid als kenmerk draagt. Bij dat laatste gaat het maar al te vaak om de mens zelf en om de vraag hoe men met een werelds leven toch zegt Jezus te kennen.

Het ware geloof richt zich op Jezus en gaat gepaard met een eerlijk en oprecht opgeven van alles om voor Hem te leven. Voor de natuurlijke mens is dit onmogelijk. Het is ook geen product van de natuur, maar een geestelijke gave die vanuit de hoogte naar het vrije van Gods welbehagen meegedeeld wordt. Het ware geloof richt zich op de gaven die Jezus verworven heeft en die door Gods Geest worden toegepast. Soms gebruikt de Heere een loutering om meer gericht te zijn op de Zaligmaker.

In deel drie van het boek wordt het komen tot Christus aan de orde gesteld. Achtereenvolgens staat de auteur stil bij het komen tot Christus met het verstand, bij de genegenheden en bij de wil. Het hoofdstuk wordt afgesloten met een verhandeling over zelfbeproeving. Pink wil, zoals van een getrouw prediker verwacht mag worden, eerlijk met zijn lezers omgaan.

De zekerheid van het geloof komt in hoofdstuk 4 aan de orde. Pink werkt uit wat de Westminster theologen hierover beleden, namelijk dat de Geest gelovigen „in staat stelt om die genade in zichzelf te onderscheiden waaraan Hij de belofte van het leven verbonden heeft.” Vele waardevolle zaken worden naar voren gehaald en besproken, waaruit de belezenheid van Pink blijkt als het gaat om de puriteinen. Maar ook blijkt zijn eerbied voor de Schrift. Wanneer hij spreekt over de ”hindernissen voor de geloofszekerheid”, noemt Pink zaken waarbij zowel predikers als hoorders de hand in eigen boezem moeten steken. De zekerheid des geloofs wordt niet alleen gezocht in de christen, maar een missende en zoekende ziel wordt gewezen naar de Christus.

Het laatste hoofdstuk ten slotte bestaat uit een viertal denkbeeldig vormgegeven gesprekken.

Graag zou ik meer willen citeren. Vanuit de Angelsaksische traditie worden bekende en behartigenswaardige zaken onder woorden gebracht. Daarom wil ik, behalve dit boek van harte aanbevelen, iedereen aansporen het zelf te lezen: Tolle lege! Neem, lees!