De ChristenUnie is over die kwestie bepaald niet eensgezind. In november wilde het Amsterdamse deelraadslid Lont een motie indienen tijdens het partijcongres van de ChristenUnie. Om te voorkomen dat mensen met een homoseksuele levenswijze functies zouden kunnen bekleden binnen de partij.Volgens de enquête van een bekend actualiteitenprogramma die eind vorig jaar openbaar werd, is het zo dat mensen die op de ChristenUnie stemmen tamelijk verschillend denken over de vraag of praktiserende homo’s de partij mogen vertegenwoordigen. Van de ondervraagden vond 45 procent dat zoiets helemaal niet kan. Desondanks meende meer dan 50 procent dat zo iemand wel raadslid mag zijn.

Lont zag af van haar voorstel. Maar de aanhang van de ChristenUnie zit daarmee nog niet op één lijn. Het klassiek gereformeerde standpunt ten aanzien van samenwonen geniet nog altijd instemming van heel wat leden van de partij, die aan hun Bijbelse visie de consequentie verbinden dat homoseksuelen de ChristenUnie niet mogen vertegenwoordigen.

Veling, een voormalig leider van de ChristenUnie, sprak zich in november op soortgelijke wijze uit als Huizinga. Als zij nu in Opzij van zich laat horen, valt het tegenstanders van homoseksuele participatie moeilijk kwalijk te nemen dat ze ook hun mond opendoen. Daarmee ligt de discussie zomaar weer op straat. Is dat wijs?

Is het verstandig media de kans te geven door het publiceren van uitspraken de heftigheid van controverses aan te wakkeren? Mensen die de als oud ervaren visie overboord gooien, maken gretig gebruik van zo’n feministisch maandblad. Sommige leden van de ChristenUnie -en niet alleen zij- ervaren juist zo Huizinga’s woorden als uitdagend en beklemmend.

Huizinga is zelf aansprakelijk voor wat zij zegt. Maar via een interview worden bestaande controverses gemakkelijk aangescherpt. Media spelen een belangrijke rol in het aanwakkeren van discussies die beter in alle rust kunnen plaatshebben. Zonder de hete adem van de publieke opinie in de nek. En met onderling respect.

Toen majoor Bosshardt van het Leger des Heils jaren geleden in een interview iets over homoseksualiteit zei, sprak zij „namens zichzelf.” Dat is een veelgebruikte legitimatie. Ook mevrouw Huizinga zal haar woorden namens zichzelf hebben gezegd. Is dat verschil bij een prominent lid van de ChristenUnie reëel?

Binnen de openheid van onze populistische cultuur worden dingen zomaar op straat gegooid. Dat maakt discussies heftiger. Maar het lijkt bij heikele items verstandiger om het grote publiek aan de zijlijn niet mee te laten debatteren over onderwerpen die binnen een partij als de ChristenUnie spelen. Het is beter om de interne commissie die zich over de zaak buigt niet voor de voeten te lopen. Iets was Huizinga niet wilde, maar feitelijk toch deed.