In de krant van vorige week donderdag werd door een aantal vooraanstaande leden vanuit reformatorische kerken gereageerd op de huidige trend naar evangelicalisering. In het kader van die ontwikkeling wil ik graag nader ingaan op een tweetal zaken die van groot belang zijn om mensen bij de eigen gemeente te houden en ook buitenkerkelijken aan te trekken.In de eerste plaats geloof ik dat gedrevenheid of bezieling noodzakelijk is om mensen in of buiten de kerk aan te spreken. Het is een grote waarheid dat zonder bezieling al ons werk zinloos is. We dienen ijverig te zijn en daarbij te spreken vanuit ons hart. Als je het boek Handelingen leest dan is het verbazingwekkend te zien hoe gedreven de apostel Paulus was.

We leren hieruit dat gedrevenheid of bezieling voor iedereen die werkzaam is in Gods Koninkrijk onmisbaar is. Op buitenstaanders maken christenen zeker geen indruk als zij overkomen als een soort zombies en als mensen die niets anders doen dan ruzie maken. Ook binnen de kerk kunnen zij dan niet rekenen op veel waardering.

Bovendien schrijft Paulus in Efeze 5:18 dat wij vervuld moeten worden met de Heilige Geest. Dat is een mooie tekst, die aangeeft dat christenen te allen tijde bezield moeten zijn en verblijd. Overigens zijn het niet alleen christenen geweest die het belang inzagen van bezieling. De filosoof Nietzsche schreef bijvoorbeeld dat de pen „gedoopt moet worden in de inkt van het hart.”

Kassa
Echter, gedrevenheid alleen is niet voldoende. Het gevaar bestaat immers dat wij dan denken dat alles van ons afhangt en dat kan hoogmoed in de hand werken, hetgeen weerstand oproept. Daarom wil ik naast bezieling ook voor zelfverloochening pleiten.

Er wordt wel eens gezegd dat een christen zichzelf moet verloochenen en dat zou dan bijvoorbeeld in kunnen houden dat hij eens iemand voor moet laten gaan bij de kassa. Maar dat heeft daar niet veel mee te maken. Bij zelfverloochening ontkent iemand zichzelf ten gunste van een ander. Bij zelfverloochening wordt iemand geïnspireerd door een hoger doel. En dat hogere doel bestaat voor christenen uit het grote liefdegebod van Christus.

De Bijbel leert zelfverloochening zowel ten aanzien van God als ten aanzien van de naaste. Een mens is van nature egoïstisch en niet geïnteresseerd in anderen. We hebben de neiging om de ander te haten, ook mensen die broeders zijn in Christus. We kunnen hier alleen maar los van komen als we bereid zijn onszelf te verloochenen. We weten dat dit niet in eigen kracht kan, maar Christus is bereid om ons daarvoor kracht te geven.

Ik geloof dat alle problemen in de gemeente alleen op te lossen zijn wanneer men meer waarde hecht aan de belangen van de ander dan aan de belangen van zichzelf. Door zichzelf weg te cijferen laat iemand zien dat hij de ander waardeert en respecteert, waardoor de onderlinge band versterkt kan worden.

Daarvoor is bescheidenheid noodzakelijk. Dat zou voor rechtgeaarde calvinisten geen probleem moeten zijn. Toch laat de praktijk ons niet zelden wat anders zien. Dat zal allereerst moeten veranderen, willen we de problemen oplossen.

De auteur is student rechten.