De brute moord op Benazir Bhutto, de voormalige premier van Pakistan die twee maanden geleden naar haar land terugkeerde, betekent een diep ingrijpend verlies. Ik kende Benazir persoonlijk, een aantal jaren geleden debatteerde ik met haar bij de debatvereniging Oxford Union. De dag na het debat nodigde ze mij uit in haar huis, waar we een gesprek hadden over onze vergelijkbare achtergronden. We waren even oud en opgegroeid op een christelijke kostschool: zij in Pakistan, ik in India aan de Pakistaanse grens.Hoewel ze een seculiere moslima was, prees ze haar christelijke opleiding, die haar de vrouw gemaakt had die ze was. Ze zag de voordelen van goed christelijk onderwijs voor haar land en wilde graag in Pakistan een omgeving creëren waarin joden, christenen en moslims zonder vrees hun godsdienst konden uitoefenen.

Ik herinner me haar als een nederige en charmante vrouw. Ze leek een open en positief iemand, die de vrijheden die ze in het Westen zag en genoot heel graag wilde voor haar eigen land.

In ons debat bij de Oxford Union -over de vraag of de islam relevant is voor de 21e eeuw- presenteerde ze zich als een voorbeeld van de moderne islam. Als zij zelf relevant was voor het Westen, was de islam dat ook, stelde ze. Ze besefte te weinig dat haar levensstijl minder te maken had met de islam dan met de vrijheden die ze zo gemakkelijk in het Westen had aangenomen, vrijheden die ontleend waren aan een joods-christelijke omgeving.

Dreiging
Misschien werd dat wel haar ondergang. Ze leek niet te kunnen accepteren dat de vrijheden waarvan ze zo lang in Londen genoten had, niet golden in haar geboorteland. Ze was niet bereid zich te onttrekken aan het volk dat ze liefhad. Toen haar vóór haar terugkeer naar Pakistan gevraagd werd naar de gevaren, zei ze dat ze bereid was te sterven, wat laat zien hoe moedig ze was.

Benazir onderkende de dreiging van het radicalisme beter dan wie ook. Ze trotseerde openlijk de islamisten, vanuit een duidelijk verlangen om Pakistan terug te voeren naar zijn wortels als een vrije, burgerlijk bestuurde republiek. Zij en andere Pakistaanse leiders droomden van een op het Westen gerichte natie, volgens het model dat ze zelf had gezien en gewaardeerd. Met haar heengaan vrees ik voor de toekomst van dit geweldige land, en nog meer voor de verhoudingen tussen christelijke en islamitische landen wereldwijd.

Waar zullen Pakistan en de wereld een vrouw vinden als zij, die niet alleen tegenstellingen tussen volken, geloven en landen kan overbruggen, maar ook haar leven kan geven om anderen te laten delen in de vrijheden die zij zo op prijs stelde?

De auteur is leider van de Hyde Park Christian Fellowship in Londen, een netwerk van christenen die onderzoek doen naar de islam en het christendom. Een uitgebreidere versie van dit artikel is verschenen op de website van Christianity Today.