”Hoogspanning”
Auteur: Bram Kasse
Uitgeverij: Den Hertog, 2002
ISBN 90 331 1689 8
Pagina’s: 98
Prijs: € 6,70. Bram Kasse debuteerde vorig jaar met een historisch kinderboek: ”Razende Rudolf” speelt zich af in de woelige Middeleeuwen. Inmiddels verscheen bij Den Hertog een tweede boek van de pabo-docent uit Ede. ”Hoogspanning” is spannend én eigentijds.

Jurjan, Rutger, Rachel en Ilse zitten samen in groep 8 en trekken veel met elkaar op. Hun school bestaat veertig jaar en binnenkort is er een feestweek met allerlei leuke activiteiten.

Maar voordat het zover is, gebeuren er nare dingen. Rutger blijkt over veel geld te beschikken. Hij heeft briefjes van 20 euro bij zich. Van zijn oma gekregen, beweert hij. De waarheid is anders.

Daar komen Jurjan, Rachel en Ilse achter ze Rutgers oudere broer Nick in de stad tegenkomen. Rutger zit tot over zijn oren in de problemen en z’n vrienden gaan hem helpen. Maar dat loopt helemaal verkeerd af omdat ze niet hun ouders of de politie waarschuwen. Ze worden bedreigd en in een verlaten speeltuin nemen de gebeurtenissen een akelige wending. Gelukkig loopt het avontuur goed af, maar dan is de spanning wel heel hoog opgelopen.

”Hoogspanning” is een vlot geschreven, eigentijds verhaal met soms ontwapenende humor en een vleugje romantiek. Als de meester vertelt dat de kinderen mogen bepalen welke nieuwe kleur de school krijgt, roept Ilse enthousiast „Roze!”. „Echt niet”, zegt Jurjan. „Het is een school, geen poppenhuis.”

Als er weer eens een basketbalwedstrijd wordt gehouden waaraan Rutger en Jurjan meedoen, maken Ilse en Rachel een spandoek met de tekst ”Een zoen voor de kampioen”. Jurjan vraagt zich af wat er gebeurt als ze verliezen. „Wie gaan jullie dan zoenen?” „Ik weet het niet. Heeft dat andere team ook leuke jongens?” plaagt Ilse. „Doe niet zo stom”, zegt Rachel. „Natuurlijk doen we dat niet. Die zoen krijgen jullie sowieso.” „Het maakt dus niet uit of we winnen of verliezen”, concludeert Rutger. „Ja… de klos zijn we toch”, grapt Jurjan.

Toch valt er nog wel wat te sleutelen aan het verhaal. Het angstige avontuur lijkt me wat hoog gegrepen voor kinderen van hooguit 12 jaar. De schrijver zelf lijkt ook iets oudere hoofdpersonen (en lezers) in gedachten te hebben. Jurjan rijdt bijvoorbeeld zonder moeite weg met de brommer van een crimineel. Af en toe wordt de sfeer ronduit grimmig. Dat is het geval als de vier vrienden in de hand van de vijand vallen. Jurjan krijgt te horen: „Jou breng ik naar een rustig plekje. En als de anderen na een uur hulp zijn gaan halen of het geld niet hebben omgewisseld, dan wordt het wel een heel erg rustig plekje voor jou.” En even later, nog explicieter: „Maar wees niet ongerust, binnen ligt nog ergens een half pak koekjes. Je zult dus niet onmiddellijk verhongeren… maar bijna onmiddellijk.” Ik vraag me af of je lagereschoolkinderen met zulke harde taal moet confronteren.

Niet altijd is het gedrag van de hoofdpersonen logisch. Als Jurjan tegenover zijn basketbaltrainer Leroy toegeeft dat hij voor diens voordeur een rotje in een hondendrol heeft laten ontploffen, reageert de overigens nogal opvliegende man redelijk rustig. Zeker als we in aanmerking nemen dat niet de trainer maar zijn dochtertje van vier de deur opendeed toen het rotje afging. „Is ze gewond?” vraagt Jurjan. „Ze heeft nachtmerries! Ze durft niet meer buiten te spelen!” „Niet gewond dus”, zegt Jurjan. „Tot zaterdag.” Je zou ’m toch, zo’n snotaap?

Ook Jurjans vader neemt zijn zoon niet meteen flink onderhanden als hij weet wat Jurjan heeft uitgespookt. En hoe kan het dat Leroy wel weet dat Jurjan hem die poets heeft gebakken en niet weet dat ook Rutger erbij betrokken was?

Van dergelijke inconsequenties zal de doelgroep echter niet wakker liggen. Waarschijnlijk smullen ze van de spanning die het boek volop heeft te bieden. Als ze dáár tenminste niet wakker van liggen…